ΤΟ ΤΡΙΣ ΕΞΑΜΑΡΤΕΙΝ

Του ΘΩΜΑ ΝΟΥΣΙΑ

Τι μας νοιάζει εμάς τι έγινε στην Κύπρο το ’74; Εμείς σβήνουμε τα παλιά και κοιτάμε μπροστά. Και σπάμε τα μούτρα μας.

Οι εθνικοπαράφρονες ήταν ανένδοτοι: «Η Κύπρος είναι ελληνική. Ανεξαρτησία ίσον προδοσία. Θάνατος στους προδότες και ένωση με την Ελλάδα εδώ και τώρα». (Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις του σήμερα ΔΕΝ είναι τυχαία και συμπτωματική).

15 Ιουλίου 1974: Οι απειλές γίνονται πράξη. Η χούντα της Αθήνας ανατρέπει με πραξικόπημα (παλιά της τέχνη) τον «αρχιπροδότη» Μακάριο και επιχειρεί να τον δολοφονήσει. Στη θέση του διορίζει τον τουρκοφάγο Νίκο Σαμψών, δικό της άνθρωπο. Ο δρόμος για επέμβαση της Τουρκίας είναι πλέον ανοιχτός. Την ελληνική μεραρχία με την οποία είχε θωρακίσει τη μεγαλόνησο ο Γ. Παπανδρέου, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος την έχει πάρει πίσω.

20 Ιουλίου: Η τουρκική εισβολή. Χιλιάδες νεκροί, τραυματίες, αγνοούμενοι, 150 χιλιάδες πρόσφυγες. Λεηλασίες, εμπρησμοί, βιασμοί, βασανισμοί. Και η βόρεια Κύπρος υπό τουρκική κατοχή μέχρι σήμερα, 46 χρόνια μετά.

23 Ιουλίου: Οι ατρόμητοι υπερπατριώτες συνειδητοποιούν ότι άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και το βάζουν στα πόδια πανικόβλητοι. Αφήνουν τις ένοπλες δυνάμεις ακέφαλες σε ώρα πολέμου, η επιστράτευση (της σαγιονάρας) καταλήγει σε φιάσκο. Η στρατιωτική ηγεσία και ο διορισμένος «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» μάταια αναζητούν τον δικτάτορα και τους υπουργούς του. Άνοιξε η γη και τους κατάπιε.

Στο ίδιο θεατές. Θερμοκέφαλοι προκαλούν εθνικές συμφορές: 1897, 1922, 1974. Η επόμενη;

Και ο «σοφός» λαός; Ως συνήθως. Άγεται και φέρεται από πατριδοκάπηλους λαϊκιστές, αφού μεγάλο τμήμα του έχει μνήμη χρυσόψαρου και άι κιου ραδικιού. Ουκ ολίγοι σήμερα νοσταλγούν τους βιαστές της δημοκρατίας και υπαίτιους της κυπριακής τραγωδίας, ενώ πολύ περισσότεροι, κάποια εκατομμύρια, αποθεώνουν ως σωτήρες τους αυτουργούς της χρεοκοπίας και της εξαθλίωσης.

Πικρή η αλήθεια, αλλά «διατί να το κρύψωμεν άλλωστε», που θα ‘λεγε κι ο αείμνηστος. Αν την αντικρίζαμε κατάματα, ίσως κάποτε κάτι να άλλαζε, ποιος ξέρει. Γιατί το δις εξαμαρτείν… Μόνο δις; Τρις, τετράκις, πολλάκις. Ο ορισμός της παράνοιας, ως γνωστόν, είναι να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα. Δεν έχει σημασία αν δεν το είπε τελικά ο Αϊνστάιν, όποιος και να το είπε πρέπει να …ήξερε καλά τους Έλληνες!