Η ομίχλη που σκοτώνει
ΚΑΝΟΥΜΕ ό,τι περνάει απ’ το χέρι μας για να δηλητηριάσουμε ό,τι τρώμε, πίνουμε και εισπνέουμε. Με κάθε τρόπο.
ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ έξι χρόνια, για παράδειγμα, έχουμε μετατρέψει τη χώρα σε απέραντο θάλαμο αερίων.
ΑΝΤΙ ΝΑ αναζητήσουμε τα αίτια του προβλήματος, το προσπερνάμε μοιρολατρικά: «Τι να κάνουμε; Η κρίση, βλέπεις».
Μόνο η κρίση; Ή και η αύξηση τού φόρου κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης, που ανάγκασε τον κόσμο να στραφεί σε άλλα καύσιμα; Αύξηση που μείωσε, αντί να αυξήσει, τα δημόσια έσοδα, αφού έριξε κάθετα την κατανάλωση πετρελαίου. Η λογική λέει πως όταν τα αποτελέσματα είναι αντίθετα από τα επιδιωκόμενα, ανακρούεις πρύμναν, αναθεωρείς τις αποφάσεις σου. Οι κυβερνήσεις μας, αντίθετα, επιμένουν πεισματικά στον αυξημένο συντελεστή.
ΔΕΥΤΕΡΟ αίτιο φαίνεται να είναι η ανεξέλεγκτη διάθεση στην αγορά επεξεργασμένων και γεμάτων τοξικές ουσίες προϊόντων, με τα οποία λειτουργούν πλέον όχι μόνο σόμπες και τζάκια, αλλά και κεντρικές θερμάνσεις.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να το προκαλούν τα ξύλα όλο αυτό το κακό. Μέχρι πριν μερικές δεκαετίες, όλη η Ελλάδα με ξύλα ζεσταινόταν, αλλά η αιθαλομίχλη ήταν άγνωστη ακόμη και στις μεγάλες και πυκνοκατοικημένες πόλεις. Τώρα, κάθε χρόνο, από τα τέλη Οκτωβρίου, η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική και στα πιο ορεινά και αραιοκατοικημένα χωριά.
ΚΟΙΤΑΖΩ τις καμινάδες των γειτονικών σπιτιών: η μία βγάζει λευκό καπνό (όχι, δεν εξέλεξαν νέο πάπα οι γείτονες!), η άλλη γαλάζιο και η τρίτη μαύρο. Είναι δυνατόν και στα τρία σπίτια να καίνε ξύλα;
ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΝΑΜΕ και με το παραμυθάκι, ότι δήθεν κάποιοι ρίχνουν στο τζάκι παλιά έπιπλα, όπως η καρέκλα της γιαγιάς. Πόσες παλιές καρέκλες και πόσες …γιαγιάδες πρέπει να έχει κανείς για να τον ζεσταίνουν έξι χρόνια;
Η ΜΕΙΩΣΗ, επιτέλους, του ειδικού φόρου, η αυστηρή απαγόρευση πώλησης όσων πέλλετ και συναφών προϊόντων δεν πληρούν τις προδιαγραφές και οι εντατικοί έλεγχοι στην αγορά θα είχαν αμέσως θεαματικά αποτελέσματα. Συν τα πρόσθετα μέτρα που μπορούν να προτείνουν οι ειδικοί, αν τους ζητηθεί. Διότι μέχρι τώρα, ουδείς ασχολήθηκε.
ΤΟ ΜΟΝΟ που ξέρουν οι αρμόδιοι είναι να απευθύνουν …εκκλήσεις. Κάθε φορά που οι τιμές αιωρούμενων σωματιδίων στην ατμόσφαιρα ξεπερνούν επικίνδυνα το όριο συναγερμού, τις μέρες δηλαδή ακριβώς που η θερμοκρασία πέφτει πολύ κάτω από το μηδέν και τα τζάκια καίνε όλο το εικοσιτετράωρο, ζητούν από τους κατοίκους να μην τα ανάβουν. «Έχει παγωνιά; Μείνε χωρίς θέρμανση! Έχει ζέστη; Άναψε ελεύθερα!». Μεγαλοφυές!
ΑΠΟ ΤΗΝ πλευρά μας, οι πολίτες, θα μπορούσαμε να προσέχουμε τι καύσιμες ύλες αγοράζουμε. Και ταυτόχρονα να ξεσηκωθούμε, να απαιτήσουμε από τους κυβερνώντες να βγουν από τη νιρβάνα τους και να προστατέψουν την υγεία και τη ζωή όλων μας. Επιλέγουμε όμως -πάγια τακτική- τον ωχαδερφισμό. Προτιμούμε να αυτοκτονούμε μαζικά, με νοοτροπία ευτυχούς ανοήτου. Θωμάς Νούσιας