Στο Δημοτικό Συμβούλιο συχνά τα πνεύματα οξύνονταν και ακούγονταν βαριές κουβέντες, στον Αλέκο Σόφη όμως δεν θυμάμαι να ύψωσε ποτέ κανείς τον τόνο της φωνής. Όλοι του έδειχναν ιδιαίτερη εκτίμηση και του μιλούσαν με μεγάλο σεβασμό: δεξιοί, κεντρώοι και «δογματικοί» της αριστεράς, αντίπαλοι τότε των ανανεωτικών σαν τον Σόφη. Με τα ίδια αισθήματα τον αποχαιρέτησαν σήμερα στην Περίβλεπτο οι παλιοί φίλοι και αντίπαλοι, συναγωνιστές και συνάδελφοί του. Φεύγοντας για το μεγάλο ταξίδι, κατάφερε να τους ενώσει για μια ακόμα φορά.
Ανήκε σε ένα είδος αριστερών που δεν ξέρω αν υπάρχει σήμερα. Της απόλυτης ανιδιοτέλειας, της αυτοθυσίας, της αλληλεγγύης. Όπως ο Σκοπούλης, ο Μελανίδης, ο Αποστολίδης και τόσοι άλλοι. Ο Αλέκος Σόφης έφαγε τα νιάτα του στις φυλακές και τις εξορίες της χούντας. Συνελήφθη την πρώτη μέρα της επτάχρονης δικτατορίας και αφέθηκε ελεύθερος λίγους μήνες πριν την πτώση της, αλλά ουδέποτε εξαργύρωσε τους αγώνες και τις θυσίες του για προσωπικό του όφελος. Ήξερε μόνο να προσφέρει χωρίς να ζητάει τίποτα.
«Ρε παιδιά, τον λήσταρχο Νταβέλη ήρθατε να συλλάβετε όλοι μαζί;», είπε αντικρίζοντας την ισχυρή αστυνομική δύναμη στην πόρτα του την 21η Απριλίου 1967, δήμαρχος Ιωαννιτών τότε. Στην Ασφάλεια τον πίεζαν επί τρεις ώρες να τους παραδώσει τα κλειδιά του Δημαρχείου, απειλώντας να του τα πάρουν με τη βία. Ήταν ανένδοτος. Δεν θα συνεργούσε ποτέ σ’ αυτή τη συμβολική πράξη υποταγής. Απάντησε ότι θα τα παραδώσει μόνο στον αρμόδιο διευθυντή του δήμου, όπως και έγινε. Λίγο πριν τον πιάσουν, πρόλαβε να συναντήσει εκπροσώπους των φοιτητικών συλλόγων και να οργανώσουν μαζί τη μεγάλη αντιδικτατορική διαδήλωση που έγινε στα Γιάννινα λίγες ώρες αργότερα, την πρώτη πανελλαδικά.
Στις πρώτες δημοτικές εκλογές της μεταπολίτευσης, που ο Σόφης συμμετείχε στο ψηφοδέλτιο του Κώστα Μπέγκα, ο αντίπαλος συνδυασμός επικαλέστηκε κίνδυνο …κομμουνιστικής επέλασης! Ο Μπέγκας, έλεγαν, αν εκλεγεί θα δώσει τη θέση του στον επικίνδυνο κομμουνιστή που έχει για συνεργάτη…
Αυτές τις ακρότητες και φαιδρότητες πολεμούσε πάντα ο Αλέκος Σόφης, από όπου και αν προέρχονταν. Ήταν ο Νέστορας της αυτοδιοίκησης και της πολιτικής μας ζωής, αυτός που λειτουργούσε πυροσβεστικά όταν τα πάθη οξύνονταν και πάλευε να συμβιβάσει τους αντιμαχόμενους με τον νηφάλιο λόγο του.
Ως πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, έδειχνε αυξημένο αίσθημα ευθύνης. Δεν έθετε καμιά πρόταση σε ψηφοφορία για λήψη απόφασης αν δεν είχε προηγηθεί εξαντλητικός διάλογος, συχνά μέχρι υπερβολής. Με αποτέλεσμα να αγανακτούν και να διαμαρτύρονται συνάδελφοί του αλλά κι εμείς οι δημοσιογράφοι, γιατί έτσι οι συνεδριάσεις κρατούσαν μέχρι το πρωί. Υπήρχαν φορές που φεύγαμε από το δημαρχείο μετά την ανατολή του ήλιου.
Γεννημένος στα Γιάννινα το 1938, με καταγωγή από το Συρράκο, ο Αλέκος Σόφης αποφοίτησε από τη Ζωσιμαία Σχολή και σπούδασε πολιτικές επιστήμες και νομικά. Εντάχθηκε από νεαρός στο αριστερό κίνημα και πήρε μέρος σε όλους αγώνες της προδικτατορικής και μεταπολιτευτικής περιόδου. Υπήρξε μέλος του προεδρείου της Νεολαίας Λαμπράκη και της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ εσωτερικού και στη συνέχεια της ΕΑΡ και του Συνασπισμού της Αριστεράς και συμμετείχε σε πολλές εκλογικές αναμετρήσεις ως υποψήφιος βουλευτής Ιωαννίνων.
Τη δικηγορία την έβλεπε ως λειτούργημα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που αναλάμβανε υποθέσεις χωρίς αμοιβή, για να βοηθήσει ανθρώπους σε κατάσταση ανάγκης και αγωνιστές της δημοκρατίας. Διακρινόταν για τη νομική του κατάρτιση και τη ρητορική του ικανότητα και εκλέχτηκε επανειλημμένα μέλος της διοίκησης του Δικηγορικού Συλλόγου Ιωαννίνων.
Υπηρέτησε την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τον Δήμο Ιωαννιτών από το 1964 και για πολλές δεκαετίες ως δημοτικός σύμβουλος, αντιδήμαρχος, πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου και δήμαρχος και στα χρόνια της μεταπολίτευσης εργάστηκε συστηματικά για τον εκδημοκρατισμό του δήμου και την προγραμματική αντιμετώπιση των προβλημάτων της πόλης.
**Στη φωτογραφία του 1965, ο 27χρονος Αλέκος Σόφης, αντιδήμαρχος Ιωαννιτών και ηγετικό στέλεχος της Νεολαίας Λαμπράκη και του Κινήματος Ειρήνης, με τον επικεφαλής της οργάνωσης Μίκη Θεοδωράκη στα γραφεία τους στα Γιάννινα.
ΘΩΜΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ
