Δεν ήταν μνημόσυνο, ήταν έκρηξη οργής. Ήταν παλλαϊκή απαίτηση οι ένοχοι να πάνε φυλακή και να μη κλάψουν άλλες μανούλες. Να πάψει η Ελλάδα να σκοτώνει τα παιδιά της.
Ο κόσμος δεν βγήκε στους δρόμους μόνο για τα Τέμπη ούτε μόνο για τον Μητσοτάκη. Τα Τέμπη είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Η σαπίλα της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν έχει προηγούμενο στα πενήντα χρόνια από την πτώση της χούντας αλλά δεν προέκυψε από το πουθενά.
«Η ανοχή και η απάθεια είναι οι τελευταίες ”αρετές” μιας κοινωνίας που πεθαίνει», λέει ο Αριστοτέλης. «Λαός που εκλέγει απατεώνες, κλέφτες και διεφθαρμένους, δεν είναι θύμα αλλά συνένοχος», συμπληρώνει ο Όργουελ. Ο Έλληνας εδώ και χρόνια έδειχνε να μη θυμώνει με τίποτα, να μην αντιδρά για τίποτα, να επιβραβεύει τους πιο φαύλους. Η απόλυτη παρακμή.
Οι σημερινές λαοθάλασσες είναι σημάδι υγείας. Δείχνουν πως ο Έλληνας βγήκε επιτέλους από τον λήθαργο, τα πήρε επιτέλους στο κρανίο.
Κατάλαβε πως με την ψήφο του και με τη σιωπή του εξέθρεψε μαφίες και συμμορίες: Πολιτικές, μιντιακές, οικονομικές και όχι μόνο. Οι μαφίες τον εκμεταλλεύονται, τον κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα του, κάνουν πλιάτσικο στη χώρα του και στη ζωή του, τον δολοφονούν. Η διαφθορά σκοτώνει και ανθρώπους: 57 στα Τέμπη, 600 στην Πύλο, χιλιάδες από την ολέθρια διαχείριση της πανδημίας, αμέτρητους από την διάλυση του ΕΣΥ.
Οι μόνοι που δεν το κατάλαβαν είναι οι μικρόνοες, οι μόνοι που κάνουν πως δεν το κατάλαβαν είναι οι εξαγορασμένοι.
Η ανοχή αποθρασύνει. Τον τελευταίο καιρό οι μαφιόζοι δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Μπαζώνουν, τσιμεντώνουν, κουκουλώνουν. Απανωτά τα κοινοβουλευτικά και δικαστικά πραξικοπήματα, θρασύτατοι οι βιασμοί της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης. Δεν φτάνει αυτό, μας κουνάνε προκλητικά και το δάχτυλο. Μας ζητάνε και τα ρέστα. Φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης.
Το κουκούλωμα των Τεμπών ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Έκανε τον Έλληνα να βράζει από οργή, τον σήκωσε από τον καναπέ. Του έδωσε να καταλάβει πως η Ελλάδα που φτιάξαμε στον μισό αιώνα της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας είναι μια τριτοκοσμική Μπανανία. Μια χώρα όπου η ισονομία και το κράτος δικαίου πήγαν περίπατο και κουμάντο κάνουν οι μαφίες και οι συμμορίες.
