Ο αμαξάς σταματάει στη μέση της κεντρικής πλατείας και πιάνει κουβέντα με τον τροχονόμο. Αν εμποδίζει την κυκλοφορία; Ποια κυκλοφορία;
Γιάννινα, πριν πολλές δεκαετίες. Τα πιο πολλά οχήματα τα σέρνουν άλογα: Παϊτόνια (μόνιππα), χαμάλες, κάρα, σούστες.
Μετρημένα στα δάχτυλα τα αυτοκίνητα, όλα γνωστά: Ο γιατρός Λάζαρος με το κόκκινο φιατάκι, ο γιατρός Πουλογιάννης με τον άσπρο σκαραβαίο, ο έμπορος Γκωλέτσης με το μαύρο μερσεντές.
Ο τροχονόμος από το «βαρελάκι» του μάς παίρνει τα αφτιά με τη σφυρίχτρα του. Σφυρίζει με μανία ακόμα κι όταν ο δρόμος είναι άδειος και δεν περνάει ούτε πατίνι.
Βγαίνω στη γειτονιά με το παιδικό ποδηλατάκι μου με τις βοηθητικές ρόδες, με βλέπει ο Μήτσος ο τροχονόμος και αρχίζει τις φοβέρες: «Θα σε συλλάβω και θα σε κλείσω στο ΄΄φρέσκο” με τα ποντίκια!».
Μερικά χρόνια αργότερα, είμαι μαθητής στο γυμνάσιο κι ένας άλλος τροχονόμος της «Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής» με στέλνει κατηγορούμενο στο Πταισματοδικείο Ιωαννίνων. Το έγκλημά μου, βαρύ: Δεν είχα άδεια κυκλοφορίας… ποδηλάτου! Κάθομαι στο εδώλιο, γίνεται η δίκη μου και αθωώνομαι πανηγυρικά. Γιατί; Γιατί ο πταισματοδίκης ήταν φίλος του πατέρα μου! ΘΩΜΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ
