Τη μοναδική φορά που μίλησα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, συνεννόηση… μπουζούκι. Άλλα του έλεγα, άλλα άκουγε (δεν φημιζόταν για την ακοή του), άλλα μου έλεγε, άλλα καταλάβαινα (ούτε για την καθαρή του άρθρωση φημιζόταν). Και του απαντούσα άλλα αντ’ άλλων.
Με ρώτησε πόσα φύλλα πουλάνε οι γιαννιώτικες εφημερίδες, του απάντησα πόσους δημοσιογράφους απασχολούν:
«Έναν-δυο η κάθε μια, κύριε Πρόεδρε».
«Ντιπ βλαμμένο είναι τούτο», θα σκέφτηκε.
Ο δήμαρχος Θόδωρος Γεωργιάδης μού έκανε απεγνωσμένα νοήματα:
«Δεν σε ρώτησε αυτό!».
1981. Δεξίωση στη Λέσχη Αξιωματικών Ιωαννίνων. Ήμουν νεαρός συντάκτης της εφημερίδας «Ελευθερία» και ο δήμαρχος με σύστησε στον Καραμανλή, που ένα χρόνο πριν είχε μεταπηδήσει από την πρωθυπουργία στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Όρθιος μπροστά στον μπουφέ, με το σπανακοπιτάκι που έτρωγε στο ένα χέρι κι ένα ποτήρι ουίσκι στο άλλο, μου ζήτησε να τον ενημερώσω για τα του τοπικού Τύπου.
Ο φωτορεπόρτερ Νίκος Γκογκώνης ετοιμάστηκε να μας απαθανατίσει αλλά τον σταμάτησαν οι άνδρες της Ασφάλειας:
«Ο Πρόεδρος δεν θέλει να τον φωτογραφίζουν όταν τρώει».
Την κουβέντα μας διέκοψε μια γνωστή κυρία της γιαννιώτικης κοινωνίας. Πλησιάζει τον Καραμανλή, αρχίζει να του λέει πόσο τον θαυμάζει κλπ, εκείνος ψάχνει τρόπο να ξεφύγει και δεν αργεί να τον βρει. Παίρνει από τον μπουφέ ένα σπανακοπιτάκι και της το βάζει ολόκληρο στο στόμα λέγοντας:
«Κερασμένο από μένα!».
Αφού τη φίμωσε κυριολεκτικά, γυρίζει προς το μέρος μου και μου κλείνει το μάτι. Σαν να μου λέει:
«Είδες; Τα κατάφερα! Την ξεφορτώθηκα!».
Μετά έμαθα πως το συνήθιζε αυτό ο Καραμανλής. Όλο και τάιζε στο στόμα με πιτάκι κάποια κυρία στις δεξιώσεις. Πότε για να γλιτώσει από φλυαρίες και πότε έτσι, για κέρασμα. Ανέξοδο φυσικά. Δεν φημιζόταν ούτε για την απλοχεριά του.
ΘΩΜΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ
