Τον Νίκο τον γνώρισα εδώ στο Fb. Ήταν ο πιο σοφός διαδικτυακός μου φίλος. Και ο πιο σεμνός.
Δεν ανέβασε ποτέ μια φωτογραφία του, δεν μίλησε ποτέ για τον εαυτό του ή τον εμβληματικό πατέρα του.
Δεν είπε λέξη όσα χρόνια επικοινωνούσαμε για τις τραγωδίες που έζησε: Γεννήθηκε μέσα στη φυλακή, ήταν ενός έτους στην εκτέλεση του πατέρα του και 13 ετών όταν βγήκε από τη φυλακή η μάνα του.
Ούτε για τα βιβλία του μιλούσε, ούτε για τη σπουδαία δουλειά που έκανε στην αναστήλωση αρχαίων μνημείων ως χημικός μηχανικός.
Άνθρωπος ιδιαίτερης ευφυΐας και παιδείας, σχολίαζε πρόσωπα και καταστάσεις με καυστικό χιούμορ. Ανέλυε τα γεγονότα με διεισδυτική ματιά και με αναδρομές στην ιστορία.
Του πρότειναν να τον κάνουν βουλευτή, ευρωβουλευτή, υπουργό, πολιτικό αρχηγό. Δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα. Προτίμησε να παραμείνει ενεργός πολίτης, ασυμβίβαστος αριστερός δημοκράτης. Και φτωχός.
Αυτό που του έδινε χαρά τα τελευταία χρόνια ήταν τα ταξίδια. Άφησε το παμπάλαιο αυτοκινητάκι του και ταξίδευε με τα λεωφορεία του ΚΤΕΛ και τα πλοία της γραμμής. Απολάμβανε τις ομορφιές της πατρίδας μας, φωτογράφιζε παραλίες και βουνά και μοιραζόταν μαζί μας τις φωτογραφίες.
Τον Οκτώβριο του ’20 ο Νίκος σταμάτησε ξαφνικά τις αναρτήσεις του για δυο εβδομάδες. Ήμουν έτοιμος να του στείλω μήνυμα να τον ρωτήσω αν είναι καλά, όταν άκουσα στις ειδήσεις ότι έφυγε από τη ζωή. Στα 68 του. Από προβλήματα υγείας που τον βασάνιζαν από παιδί και δεν τον άφηναν να κάνει όλα όσα ήθελε στη ζωή του.
