Του ΘΩΜΑ ΝΟΥΣΙΑ
Σοβαρά ρε φίλε; Αυτό κατάλαβες; Από συμπάθεια και εκτίμηση στον Κουφοντίνα ξεσηκωθήκαμε όλοι εμείς; Χιλιάδες άνθρωποι, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροί, γίναμε ξαφνικά θιασώτες τρομοκρατών και δολοφόνων; Και η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων; Αναρχοάπλυτοι κι αυτοί;
Αν οι λέξεις «Κράτος Δικαίου» και «ανθρώπινα δικαιώματα» δεν σου λένε τίποτα, δεν σου περνάει από το μυαλό ότι, χωρίς ισονομία, αύριο μπορεί να είσαι εσύ το θύμα κρατικής αυθαιρεσίας και εκδικητικότητας; Δεν χρειάζεται να είσαι τρομοκράτης. Μπορεί να είσαι ένας πολιτικός αντίπαλος. Ή αναρχικός, Εβραίος, Ρομά, μετανάστης, ομοφυλόφιλος, ψεκασμένος. Ή τίποτα από αυτά. Απλώς έτσι να γουστάρει η όποια εξουσία. Να μη της αρέσει η φάτσα σου. Ποιος θα σε προστατέψει αν η εφαρμογή των νόμων γίνεται α λα καρτ;
Πιστεύεις ότι κακώς καταργήθηκε η ποινή του θανάτου. Ότι για ορισμένα αδικήματα οι ένοχοι πρέπει να εκτελούνται, ίσως και χωρίς δίκη, όπως στη Βόρεια Κορέα. Κι αφού καλώς ή κακώς δεν είμαστε η χώρα του Κιμ και δεν μπορούμε να τους στήσουμε στα έξι μέτρα, προτείνεις να μεθοδεύουμε την ψυχική και φυσική τους εξόντωση με άλλους τρόπους, να επαναφέρουμε την θανατική ποινή από την πίσω πόρτα.
Ο συγκεκριμένος κρατούμενος διέπραξε στυγερές δολοφονίες, καταδικάστηκε δίκαια στην ανώτατη των ποινών και την εκτίει κανονικά. Ο Ποινικός Κώδικας δεν προβλέπει καψόνια, βασανιστήρια και στέρηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων κρατουμένων. Είμαστε ευρωπαϊκή χώρα και δεν ζούμε στην εποχή της χούντας. Οι πολίτες, και ιδιαίτερα οι συγγενείς των θυμάτων τρομοκρατίας, δικαιολογούνται να νιώθουν οργή, η πολιτεία όμως λειτουργεί με νόμους. Αλίμονο αν η κάθε κυρία Νικολάου αποφασίζει ανάλογα με τα κέφια και τα απωθημένα της.
Τα περί πολιτικού πολιτισμού, ανθρωπισμού, δημοκρατίας, ίσως τα θεωρείς ψιλά γράμματα. Αν ωστόσο ήξερες λίγη ιστορία, θα καταλάβαινες τι σημαίνει «ανοίγω τον ασκό του Αιόλου». Θα γνώριζες πώς γεννιούνται και πώς γιγαντώνονται τα άνθη του κακού: φανατισμός, μισαλλοδοξία, κοινωνική αναταραχή, πολιτική ανωμαλία, φασισμός, τρομοκρατία.
Ούτε ο δικτάτορας Παπαδόπουλος πίστευε σε αξίες. Αλλά τον επίδοξο εκτελεστή του, τον αγωνιστή της Δημοκρατίας Αλέκο Παναγούλη, δεν τόλμησε να τον στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα. Δεν ήταν ψυχοπονιάρης, απλώς είχε πέντε δράμια μυαλό και υποπτευόταν τις συνέπειες. Για τους ίδιους λόγους ο Καραμανλής δεν επέτρεψε να εκτελεστούν οι καταδικασμένοι σε θάνατο πραξικοπηματίες της 21ης Απριλίου.
Οι σημερινοί κυβερνώντες, αντίθετα, δείχνουν να μη διαθέτουν αυτή την ελάχιστη, τη στοιχειώδη πολιτική διορατικότητα. Ανοίγουν μέτωπα αναίτια παντού προς άγραν ακροδεξιών ψήφων, ρίχνουν λάδι στη φωτιά, σπέρνουν ανέμους. Μακάρι να μην είναι πολύ αργά όταν θα αρχίσουν να θερίζουν θύελλες.
