Του ΘΩΜΑ ΝΟΥΣΙΑ
Για τα πιο πολλά ΜΜΕ, άρα για τον πολύ κόσμο, επέτειος Πολυτεχνείου σημαίνει ατέλειωτα τηλεοπτικά σόου με επεισόδια στα Εξάρχεια και καβγάδες στα τηλεπαράθυρα. Το τι έγινε τον Νοέμβριο τού ’73 δεν τα αφορά, δεν πουλάει, δεν έχει θέση στο πρόγραμμα – σκουπιδαριό.
Τη μεγαλύτερη όμως δυσφήμιση εκείνης τής εξέγερσης αποτελούν μονίμως τα επετειακά μηνύματα τού πολιτικού κόσμου. «Ξύλινα», κοινότοπα (αλήθεια, γράφουν καινούργια κάθε χρόνο ή μας πασάρουν τα παλιά;), αφόρητα προβλέψιμα. Και το χειρότερο: υποκριτικά. Για ποιο μήνυμα τού Πολυτεχνείου κόπτονται; Το «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία»; Μας δουλεύουν;
Ψωμί σημαίνει δουλειά, αμοιβή, περίθαλψη, σύνταξη, ποιότητα ζωής. Όχι ανεργία, εκμετάλλευση, κοροϊδία.
Ποια παιδεία;Της παπαγαλίας, της βαθμοθηρίας, της αγραμματοσύνης; Τη σκόπιμα υποβαθμισμένη δημόσια; Τη σκανδαλωδώς ευνοημένη ιδιωτική των κερδοσκόπων;
Ποια ελευθερία και δημοκρατία; Στα δημοκρατικά πολιτεύματα αποφασίζει ο λαός και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του. Όχι λαμόγια, Αλ Καπόνε και πολυεθνικές, που εξαγοράζουν πολιτικούς και ΜΜΕ και αποφασίζουν πριν από μας για μας.
Φιλότιμες προσπάθειες να συκοφαντήσουν τους εικοσάρηδες τού ’73 καταβάλλουν εδώ και 48 χρόνια και οι νοσταλγοί τού Παπαδόπουλου (χουντικά «σταγονίδια» τους έλεγε ο Αβέρωφ). Με χιλιοειπωμένα παραμύθια τής Χαλιμάς. «Σκοτώθηκε κανένας μέσα στο κτήριο; Κανένας!», επαναλαμβάνουν κουτοπόνηρα. Στα σταγονίδια προστέθηκαν τώρα τελευταία και κάποιοι ανιστόρητοι πρώην αριστεροί (άβυσσος η ψυχή), που ανακάλυψαν ξαφνικά ότι το Πολυτεχνείο ήταν ολέθριο γιατί έφερε τη χούντα του Ιωαννίδη και την κυπριακή τραγωδία!
Ο Ιωαννίδης, όμως, δεν περίμενε το Πολυτεχνείο για να ανατρέψει τον Παπαδόπουλο. Ετοιμαζόταν μήνες πριν. Τον είχαν πάρει χαμπάρι μάλιστα κάποιοι και το είχαν πει στον δικτάτορα- πρόεδρο της χουντικής δημοκρατίας, ο οποίος απάντησε: «Αποκλείεται. Ο Μίμης είναι αρσακειάς!». Παρ’ όλα αυτά, φρόντισε να ξηλώσει την αρσακειάδα από διοικητή της ΕΣΑ και να τον απομακρύνει από την Αθήνα, αλλά εκείνος με πιέσεις και εκβιασμούς κατάφερε να επανέλθει. Όλα αυτά τα επιβεβαίωσε πριν λίγα χρόνια και ο Παττακός.
Το έγκλημα στην Κύπρο, ο Ιωαννίδης το είχε κατά νου τουλάχιστον από το 1964. Τότε που επισκέφθηκε τον Μακάριο, του πρότεινε εξόντωση όλων των Τουρκοκυπρίων και ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και ο Μακάριος τον πέταξε έξω με τις κλωτσιές. Άλλωστε, η απόπειρα του 1974 κατά Μακαρίου δεν ήταν η πρώτη, είχαν προηγηθεί άλλες δύο, όπως και η απόσυρση της ελληνικής μεραρχίας αλλά και σειρά από αγριότητες σε βάρος Τουρκοκυπρίων. Οι γνωστοί Ελλαδίτες και Κύπριοι εθνικοπαράφρονες, δηλαδή, είχαν βάλει σε εφαρμογή τα σχέδιά τους από πολύ παλιά. Το πραξικόπημα του ’74 ήταν η κατάληξη της δεκαετούς εθνικιστικής παράνοιας και όχι της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
Ας δεχτούμε, ωστόσο, ότι η δικτατορία έγινε σκληρότερη από τον ξεσηκωμό των εικοσάρηδων. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κακώς ξεσηκώθηκε η νεολαία; Με την ίδια λογική, κακώς έγινε η επανάσταση του ’21, αφού όχι μόνο απέτυχε να αποτινάξει την οθωμανοκρατία (το πέτυχαν τελικά οι μεγάλες δυνάμεις με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου), αλλά και εξαγρίωσε τους Τούρκους, με αποτέλεσμα απαγχονισμούς και σφαγές αμάχων. Κακώς υπήρξε και η εθνική αντίσταση κατά των Ναζί στην κατοχή, αφού το μόνο που πέτυχε ήταν τα ολοκαυτώματα με τα οποία έπαιρναν εκδίκηση οι Γερμανοί, οι εκτελέσεις και το κάψιμο χωριών. Κατά τους όψιμους επικριτές του Πολυτεχνείου, οι ραγιάδες δεν πρέπει να σηκώνουν κεφάλι για να μη θυμώνουν οι τύραννοι!
Η γενιά μας ήταν τυχερή μέσα στην ατυχία της. Όταν μεγαλώνεις στα χρόνια της δικτατορίας, με οργή και αηδία γι’ αυτά που συμβαίνουν γύρω σου, πρέπει να είσαι διεστραμμένος για να μη μισήσεις τον αυταρχισμό και να μη γίνεις ασυμβίβαστος δημοκράτης. Ακόμα πιο τυχεροί, όσοι τον Νοέμβρη τού 1973 έτυχε να σπουδάζουμε στην Αθήνα. Η εμπειρία μάς σημάδεψε για πάντα.
Το Πολυτεχνείο δεν κατάφερε να ρίξει τη χούντα. Η χούντα έπεσε οχτώ μήνες αργότερα, από την εθνική συμφορά που η ίδια προκάλεσε με τα εγκλήματά της. Τι κατάφερε ο ξεσηκωμός των εικοσάρηδων; Ό,τι πιο σημαντικό: Ξέπλυνε την ντροπή ενός ολόκληρου λαού που ανέχθηκε αδιαμαρτύρητα τον επτάχρονο εξευτελισμό. Ενός λαού που -με ελάχιστες εξαιρέσεις- συμβιβάστηκε, βολεύτηκε, επωφελήθηκε, έκανε την πάπια.
Οι εικοσάρηδες τού ’73 επιβεβαίωσαν για μια ακόμα φορά ότι την ιστορία τη γράφουν οι λίγοι, οι εξαιρέσεις. Αυτοί πάνε τον κόσμο μπροστά. Αυτοί προ-ηγούνται (ηγέτες) και οι πολλοί, η μάζα, ακολουθούν.
Την ίδια ανοχή δείχνουν οι πιο πολλοί Έλληνες και σήμερα. Σφυρίζουν αδιάφορα μπροστά στη σαπίλα στην οποία βουλιάζουμε (η οικονομική χρεοκοπία ήταν μόνο η κορυφή τού παγόβουνου). Συχνά την υποστηρίζουν και με την ψήφο τους. Να ελπίζουμε ότι ένα νέο Πολυτεχνείο θα μας βγάλει αργά ή γρήγορα από το τέλμα; Χωρίς καταλήψεις, ντουντούκες και πανό αυτή τη φορά, είναι περιττά. Οι σημερινοί εικοσάρηδες διαθέτουν σύγχρονα όπλα: την ψηφιακή τεχνολογία π.χ. Πάνω απ’ όλα όμως διαθέτουν το μεγάλο προνόμιο τής ηλικίας τους: Μπορούν να οργίζονται και να επαναστατούν.
