«Τι με νοιάζει εμένα τι έγινε στα Ιουλιανά του ‘65 και του ’74; Εγώ σβήνω τα παλιά και κοιτάω μπροστά!». Και σπάω τα μούτρα μου. Λαός που ξεχνάει τα παθήματά του είναι καταδικασμένος να τα ξαναπάθει.
15 ΙΟΥΛΙΟΥ 1965. Αυτοί που έχουν την Ελλάδα τσιφλίκι τους, οι… νόμιμοι ιδιοκτήτες της χώρας (Παλάτι, ολιγαρχία, Αμερικάνοι, παρακράτος, δεξιά), κάνουν έξωση στους θρασείς μουσαφιραίους που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι: την κυβέρνηση του 53%.
Δεν είναι η πρώτη φορά. Πάντα έτσι κρατούν τον λαό μακριά από την εξουσία και την κουτάλα. Με πραξικοπήματα, δικτατορίες, φυλακίσεις, εξορίες, εκτελέσεις, εκλογές βίας και νοθείας, εκλογές με πλυντήρια εγκεφάλων και βοσκοτόπια.
Τον 21ο αιώνα τα πραξικοπήματα δεν τα κάνουν οι καραβανάδες με τα τανκς. Οι χούντες δεν είναι στρατιωτικές αλλά οικονομικές, πολιτικές, μιντιακές και τα πραξικοπήματα συνταγματικά, κοινοβουλευτικά, δικαστικά. Τη δουλειά των τανκς την κάνουν τα εξαγορασμένα Μέσα Ενημέρωσης.
Πρόθυμοι συνεργοί στο βασιλικό πραξικόπημα του ‘65 οι αποστάτες της Ένωσης Κέντρου. Εξαγοράστηκαν με χρήμα και υπουργικές καρέκλες και πρόδωσαν τη λαϊκή εντολή. Αρχιτέκτονας της πολιτικής ανωμαλίας που άνοιξε τον δρόμο στη χούντα, ο Κων. Μητσοτάκης. Σήψη, παρακμή, ληστοκρατία. Λαός που διαχρονικά εμπιστεύεται την τύχη του σε διεφθαρμένους και τον οδηγούν στον όλεθρο.
Στη φωτογραφία, άγριοι ξυλοδαρμοί μεταξύ βουλευτών και υπουργών σε συνεδρίαση της Βουλής στα Ιουλιανά 1965. Γροθιές και εκτόξευση αντικειμένων.
Στην Κύπρο την ίδια εποχή αρχίζει μια δεκαετία εθνικιστικής παράνοιας. Παρακρατικοί και χουντικοί, Ελλαδίτες και Κύπριοι, συνωμοτούν, δολοφονούν, εξαπολύουν πογκρόμ κατά Τουρκοκυπρίων, απειλούν να πάρουν την εξουσία με τη βία.
15 ΙΟΥΛΙΟΥ 1974: Οι απειλές γίνονται πράξη. Η χούντα της Αθήνας ανατρέπει με πραξικόπημα (παλιά της τέχνη) τον εκλεγμένο Κύπριο πρόεδρο και επιχειρεί να τον δολοφονήσει. Στη θέση του διορίζει έναν δικό της εθνικοπαράφρονα τουρκοφάγο. Η επέμβαση της Τουρκίας είναι πλέον θέμα ημερών. Την ελληνική μεραρχία με την οποία θωράκισε το νησί ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος την έχει πάρει πίσω.
20 ΙΟΥΛΙΟΥ: Η Τουρκία εισβάλλει στην Κύπρο. Χιλιάδες νεκροί, τραυματίες, αγνοούμενοι, 150 χιλιάδες πρόσφυγες. Λεηλασίες, εμπρησμοί, βιασμοί, βασανισμοί. Και η βόρεια Κύπρος υπό τουρκική κατοχή μέχρι σήμερα.
23 ΙΟΥΛΙΟΥ: Η χούντα της Ελλάδας, αυτοί οι… ατρόμητοι υπερπατριώτες, συνειδητοποιούν πως άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου και το βάζουν στα πόδια πανικόβλητοι. Αφήνουν τις ένοπλες δυνάμεις ακέφαλες σε ώρα πολέμου, ενώ η επιστράτευση καταλήγει σε φιάσκο και θα μείνει στην ιστορία ως «η επιστράτευση της σαγιονάρας». Η στρατιωτική ηγεσία και ο διορισμένος «Πρόεδρος της Δημοκρατίας» μάταια αναζητούν τον δικτάτορα και τους υπουργούς του. Άνοιξε η γη και τους κατάπιε.
Στο ίδιο έργο θεατές. Θερμοκέφαλοι προκαλούν εθνικές συμφορές: 1897, 1922, 1974. Η επόμενη;
Και ο «σοφός λαός» τι κάνει; Ό,τι έκανε πάντα. Άγεται και φέρεται. Τον σέρνουν από τη μύτη πατριδοκάπηλοι απατεώνες με λάβαρα, περικεφαλαίες και Βουκεφάλες, καθώς ένα μεγάλο τμήμα του δεν φημίζεται για τη μνήμη, τη νοημοσύνη και τη δημοκρατική του ευαισθησία. Ουκ ολίγοι λένε ακόμα και σήμερα «Πού είσαι Παπαδόπουλε». Νοσταλγούν τους βιαστές της δημοκρατίας και υπαίτιους της κυπριακής τραγωδίας, ενώ πολύ περισσότεροι, κάποια εκατομμύρια, αποθεώνουν σαν σωτήρες αυτούς που καταλήστεψαν και χρεοκόπησαν τη χώρα. Αυτούς που καταδίκασαν τον λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν κακόγουστη φάρσα όταν τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Ο ορισμός της παράνοιας, ως γνωστόν, είναι να επαναλαμβάνεις τα ίδια πράγματα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.
