Εκείνο το βράδυ οι γονείς μου γύρισαν σπίτι εκστασιασμένοι: «Του χρόνου θα έρθεις κι εσύ. Είσαι μεγάλο παιδί πια…».
6 Αυγούστου 1960. Πριν από 65 χρόνια. Το Αρχαίο Θέατρο της Δωδώνης, το μεγαλύτερο στην αρχαία Ελλάδα, ζωντανεύει ξανά έπειτα από 22 αιώνες σιωπής. Το Πειραϊκό Θέατρο ανεβάζει την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη και γίνεται ένα ιδιότυπο προσκύνημα.
Χιλιάδες άνθρωποι συρρέουν από κάθε γωνιά της Ηπείρου και όχι μόνο. Ανάμεσά τους αγρότες με τραγιάσκες, γριούλες με τσεμπέρια, απλοί άνθρωποι του λαού που καταφτάνουν με λεωφορεία, φορτηγά, αγροτικά, τρίκυκλα, γαϊδουράκια. Ακόμα και με τα πόδια.
Παρακολουθούν την παράσταση με θρησκευτική κατάνυξη και δέος κι ας μη καταλαβαίνουν πολλά. Στο κατάμεστο θέατρο των 18.000 θέσεων δεν ακούγεται παρά μόνο η φωνή της Ασπασίας Παπαθανασίου (Ηλέκτρα), των άλλων ηθοποιών και του Χορού. Μυσταγωγία.
Όχι, δεν ήταν «ελεύθερη διασκευή» κάποιου «πρωτοποριακού» σκηνοθέτη. Εκείνη η «Ηλέκτρα» ήταν του Σοφοκλή.
ΘΩΜΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ
