Δεν φταίνε τα κανάλια και τα σάιτ που «έθαψαν» τις χθεσινές λαοθάλασσες. Ειδικότητά τους το θάψιμο, το μπάζωμα, το κουκούλωμα, το ξέπλυμα. Το να εμφανίζουν σαν εθνοσωτήρες τους μαφιόζους και σαν αναρχοάπλυτους κατσαπλιάδες όσους τους ξεμπροστιάζουν.
Δεν είναι δική τους η ευθύνη. Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που του αξίζουν. Τους πρώτους τους επιλέγει κάθε τέσσερα χρόνια, τους δεύτερους κάθε μέρα.
Είμαι στη δημοσιογραφία μισό αιώνα. Δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένος ο κόσμος των μίντια, την κατάντια των τελευταίων χρόνων, όμως, δεν την έχω ξαναζήσει. Ανοίγω τηλεόραση και νομίζω πως βλέπω την ΥΕΝΕΔ του Παπαδόπουλου. Μπαίνω σε ειδησεογραφικές ιστοσελίδες και θυμάμαι τον αλήστου μνήμης «Ελεύθερο Κόσμο». Το μαύρο, άσπρο και το άσπρο, μαύρο. Γλοιώδες γλείψιμο στους μεν, δαιμονοποίηση των δε.
Ενημέρωση της πλάκας για άτομα με μνήμη χρυσόψαρου και άι κιου φουντουκιού: Στη χρεοκοπία του 2009 και στα μνημόνια μάς έριξαν οι… Μπολσεβίκοι του 2015. Πώς γίνεται; «Άστο φλου να θολώσουμε τα νερά». Έτσι μου είπε κάποτε ένας βουλευτής όταν του ζήτησα εξηγήσεις για αξιόποινη πράξη του.
Ενημέρωση της συμφοράς για όσους στηρίζουν τους αυτουργούς της μαζικής δολοφονίας και λοιδορούν τα θύματα. Γι’ αυτούς που επανεκλέγουν θριαμβευτικά τον υπουργό των Τεμπών. Που πανηγυρίζουν γιατί θα γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας ο πρόεδρος της Βουλής που συνέβαλε καθοριστικά στην συγκάλυψη. Τι πιο φυσικό από το να εξαφανίζονται ως διά μαγείας τα μισά πειστήρια του εγκλήματος και να αποκρύπτονται με ένα «έτσι γουστάρω» τα άλλα μισά;
Πλούσιος στη δημοσιογραφία δεν γίνεσαι με αυτά που αποκαλύπτεις αλλά με αυτά που κρύβεις. Κάτι ήξεραν οι γνωστοί μακαρίτες «συνάδελφοι» που άφησαν πίσω τους παλάτια σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Κοιτάμε, όμως, το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά, ρωτάμε «πού τα βρήκε ο μακαρίτης» και μας διαφεύγει η ουσία, το ζουμί της υπόθεσης: Η αιτία της σαπίλας. Είναι άμοιρος ευθυνών ο πολίτης;
Μιντιάρχες και δημοσιογράφοι-πληρωμένοι δολοφόνοι χαρακτήρων. Τους πολιτικούς που τόλμησαν να βάλουν φρένο στο μεγάλο φαγοπότι τούς έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις, εκβιάζουν πρωθυπουργούς. Τους αποκαλούν «Μωυσήδες» και παίρνουν τη μερίδα του λέοντος από τις λίστες Πέτσα.
Αποσιωπούν και διαστρεβλώνουν ειδήσεις και παίρνουν θαλασσοδάνεια με εγγύηση «αέρα» που δεν εξοφλούν ποτέ. Χειραγωγούν την κοινή γνώμη με δημοσκοπήσεις-απάτη και αμείβονται με κρατική διαφήμιση. Στοχοποιούν όποιον τολμάει να αντιδράσει και γλυτώνουν τη φυλακή για τα ναρκόπλοια με τους τόνους ηρωίνης. Μεταδίδουν στημένες συνεντεύξεις και τους σβήνονται τα χρέη και τα πρόστιμα.
Στο ευγενές σπορ επιδίδονται και μικρά περιφερειακά ΜΜΕ. Καναλάρχες, εκδότες, συντάκτες, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, περιφερειάρχες, εργολάβοι, προμηθευτές. Μεγάλο πανηγύρι! Βλέπεις στην πόλη σου σημεία και τέρατα. Ψάχνεις να τα βρεις στα πρωτοσέλιδα και στα δελτία ειδήσεων και δεν υπάρχουν πουθενά. Τα έφαγε η μαρμάγκα.
Τα επαρχιακά ΜΜΕ κατάντησαν πίνακες ανακοινώσεων με τις οποίες βλογάει τα γένια του ο κάθε καλοχαιρέτας βουλευτής, δήμαρχος, περιφερειάρχης. Το ρεπορτάζ πέθανε, ζήτω το copy paste. Οι φωτεινές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Μου κινεί την περιέργεια η συμπεριφορά ενός συναδέλφου. Εμετικό γλείψιμο σε συγκεκριμένους πολιτικούς-αυτοδιοικητικούς, εμμονικός πόλεμος στους αντιπάλους τους. «Πού ζεις; Δεν ξέρεις ότι αυτός είναι στο μυστικό payroll του τάδε;», μου λύνει την απορία τρίτος συνάδελφος. Άλλοι ξεπουλιούνται και εξευτελίζονται για να αποκτήσουν βίλες και κότερα, άλλοι για φραγκοδίφραγκα και πενταροδεκάρες.
