Του Θωμά Νούσια
Στη δημοσιογραφία, πλούσιος δεν γίνεσαι με αυτά που αποκαλύπτεις αλλά με αυτά που κρύβεις. «Θέλω τόσα για να μη βγάλω στη φόρα όσα ξέρω!».
Δεν γνωρίζω πώς ακριβώς απέκτησαν τα παλάτια και τα εκατομμύρια κάποιοι επιχειρηματίες της ενημέρωσης όπως ο Τράγκας, φοβάμαι όμως ότι κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Ότι βλέπουμε το θέμα επιφανειακά, κουτσομπολίστικα. Συζητούμε όλοι αυτές τις μέρες το ποιοι, πόσα, πού, πώς, και μας διαφεύγει η ουσία, το ζουμί της υπόθεσης: Το γιατί. Το τι φταίει για τη σαπίλα. Δεν έχουμε ευθύνη εμείς οι πολίτες; Δεν περνάει τίποτα απ’ το χέρι μας;
Μιντιάρχες θησαυρίζουν ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις και εκβιάζοντας πρωθυπουργούς. Τους αποκαλούν «Μωυσήδες» και παίρνουν τη μερίδα του λέοντος από τις λίστες Πέτσα. Αποσιωπούν και διαστρεβλώνουν ειδήσεις και παίρνουν δάνεια με εγγύηση «αέρα» που δεν εξοφλούν ποτέ. Χειραγωγούν την κοινή γνώμη με δημοσκοπήσεις-απάτη και αμείβονται με κρατική διαφήμιση. Στοχοποιούν όποιον τολμάει να αντιδράσει και μεταδίδουν στημένες συνεντεύξεις, με αντάλλαγμα τη διαγραφή των χρεών τους.
Στο ευγενές αυτό σπορ επιδίδονται και μικρά περιφερειακά ΜΜΕ. Καναλάρχες, εκδότες, συντάκτες, δήμαρχοι, αντιδήμαρχοι, περιφερειάρχες, εργολάβοι, προμηθευτές. Μεγάλο πανηγύρι! Είμαι στη δημοσιογραφία 45 χρόνια. Δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένος ο κόσμος της ενημέρωσης. Την κατάντια των τελευταίων χρόνων, όμως, δεν την έχω ξαναζήσει. Η διαπλοκή και η διαφθορά, στο κόκκινο. Πιάσαμε πάτο.
Το τι έκανε ή δεν έκανε ο άλφα και ο βήτα, είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Το ζήτημα είναι τι κάνουμε εμείς για να φύγει η σαπίλα από την πολιτική, τα ΜΜΕ, τη Δικαιοσύνη, την Αστυνομία, την Εκκλησία, τα Πανεπιστήμια, την Αυτοδιοίκηση. Κάθε λαός έχει τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που του αξίζουν. Τους πρώτους τους ψηφίζει κάθε τέσσερα χρόνια, τους δεύτερους κάθε μέρα.
Πώς ξεχωρίζουν οι διεφθαρμένοι καναλάρχες, εκδότες, δημοσιογράφοι; Πανεύκολα! Θα τους δείτε, για παράδειγμα, να σφυρίζουν αδιάφορα για το πλιάτσικο των ποικίλων Siemens, Novartis και ΚΕΕΛΠΝΟ που μας οδήγησε στη χρεοκοπία και την εξαθλίωση. Να κάνουν «γαργάρα» το κουκούλωμα των σκανδάλων, την παραγραφή των κακουργημάτων, την αμνήστευση των ενόχων. Να μην ενοχλούνται που είμαστε πρωταθλητές Ευρώπης σε θανάτους από covid, ακρίβεια, διαφθορά, εξαγορασμένα ΜΜΕ, εξωτερικό χρέος, ελλείμματα, πληθωρισμό.
Ταυτόχρονα, όμως, θα τους δείτε να γίνονται έξαλλοι, να βγαίνουν απ’ τα ρούχα τους και να κατακεραυνώνουν τον Πολάκη γιατί… παραβιάζει το Savoir Vivre! Πώς εξηγείται η επιλεκτική ευαισθησία; Μα, εντελώς… συμπτωματικά, ο Πολάκης είναι από αυτούς που τους άρπαξαν την κουτάλα απ’ τα χέρια! Που έβαλαν για τεσσεράμισι χρόνια τέρμα στο φαγοπότι τους με ΚΕΕΛΠΝΟ, φαρμακευτικές και όχι μόνο!
Κι εγώ ο πολίτης τι κάνω; Με ποιους είμαι; Με όσους παλεύουν να καθαρίσουν την Κόπρο του Αυγεία ή με τους λήσταρχους; Με αφήνουν χωρίς δουλειά, σύνταξη, γιατρούς, φάρμακα, με παρατάνε να πεθάνω αβοήθητος σε ένα ράντζο στον διάδρομο, λεηλατούν τη χώρα μου, ρημάζουν τη ζωή μου. Και τα χρυσωμένα παπαγαλάκια μού μπουγαδιάζουν το μυαλό ότι για όλα φταίνε… οι αναρχοάπλυτοι! Για τα άπλυτα των «πλυμένων», που μας έριξαν στα βράχια και κάνουν ό,τι μπορούν για να μας ξαναρίξουν, ούτε λέξη!
Δυο συνάδελφοι που τους ξέρω από τα κοινωνικά δίκτυα και τους θεωρούσα έντιμους και υπεράνω υποψίας, τελευταία άλλαξαν ξαφνικά. Εμετικό γλείψιμο σε συγκεκριμένους πολιτικούς-αυτοδιοικητικούς και εμμονικός πόλεμος στους αντιπάλους τους. «Καλά, δεν ξέρεις ότι αυτοί είναι στο payroll του Α και του Β;», μου έλυσε την απορία τρίτος συνάδελφος. Άλλοι ξεπουλιούνται και εξευτελίζονται για να αποκτήσουν βίλες στα ακριβότερα θέρετρα Ευρώπης και Αμερικής και άλλοι για φραγκοδίφραγκα και πενταροδεκάρες.
