Μετά το κλείσιμο των ταμπάκικων, την κατάργηση της Ιχθυόσκαλας και τη μεταφορά της Λαϊκής Αγοράς, η οδός Γαριβάλδη και η Σκάλα ήταν μια ήσυχη γειτονιά με αποθήκες ξυλείας, παλιά σπίτια και λίγα εργαστήρια και μαγαζάκια. Τη μέρα είχε κάποια κίνηση από τη λειτουργία των δημοτικών σφαγείων και ερήμωνε με το που βράδιαζε. Μόνο λιγοστοί ξυλέμποροι παρέμεναν για τσίπουρο και κουβεντούλα στα καφενεία «Βόρειος Ήπειρος» και «Ναυτάκια» κι ακόμα πιο λίγοι ήταν οι πελάτες του πανδοχείου «Νέα Υόρκη». Πώς μεταμορφώθηκε ξαφνικά ο δρόμος αυτός; Πώς έγιναν το Πάρκο Κατσάρη, οι παιδικές χαρές, το θεατράκι της Σκάλας, τα αμέτρητα μπαρ, οι ταβέρνες αλλά και το πολιτιστικό κέντρο «Δημήτρης Χατζής»;
Όλα άρχισαν το 1979. Ο νεοεκλεγμένος τότε δήμαρχος Κώστας Φρόντζος είχε την άτυχη, όπως αποδείχθηκε, ιδέα να χτίσει Δημαρχείο στη θέση του Ρολογιού της πλατείας και Δημοτικό Θέατρο στην Αίγλη, για το οποίο τα χρήματα θα πρόσφερε ο δωρητής Χρήστος Κατσάρης. Αντέδρασαν τότε οι πάντες, ακόμα και στενοί συνεργάτες του Φρόντζου, λέγοντας ότι κάτι τέτοιο θα σήμαινε πλήρη τσιμεντοποίηση της πλατείας, καθώς είχαν χτιστεί ήδη τα άλλα μεγαθήρια (Δικαστικό, Κουρτίου, Αγνάντη, Νικολάτου κλπ). Έτσι, τα σχέδια του δημάρχου ματαιώθηκαν και ο ίδιος παραιτήθηκε απογοητευμένος γι’ αυτό και για άλλους λόγους, προφασιζόμενος λόγους υγείας.
Οι δημοτικοί σύμβουλοι της παράταξης Φρόντζου εξέλεξαν νέο δήμαρχο τον Θόδωρο Γεωργιάδη, ο οποίος έπεισε τον Χρήστο Κατσάρη να διαθέσει για δημιουργία πάρκου στην παραλίμνιο τη δωρεά που προόριζε για Δημοτικό Θέατρο στην Αίγλη. Τα σχέδια του πάρκου και της ανάπλασης της παραλίμνιας περιοχής από τα σφαγεία μέχρι το «Δώδεκα», έγιναν με την ενεργό συμμετοχή του Κατσάρη και, μετά τον θάνατό του, της συζύγου του. Το έργο άρχισε επί Γεωργιάδη, συνεχίστηκε επί Κατσαδήμα και Τόλη και ολοκληρώθηκε το 1988 επί δημαρχίας Φίλιου. Η ερημωμένη συνοικία ξαναπήρε ζωή και τη δεκαετία του 1990 μεταφέρθηκε εκεί όλη η νυχτερινή διασκέδαση της νεολαίας, που μέχρι τότε ήταν στην πλατεία Μαβίλη και την Αμφιθέα.
