Στα πολύωρα και δύσκολα ταξίδια στον επαρχιακό δρόμο Γιάννινα- Μέτσοβο-Τρίκαλα-Θεσσαλονίκη, η παλιά γέφυρα μπέλεϊ της Μπαλντούμας ήταν σημείο αναφοράς. Λεωφορεία και Ι.Χ. έκαναν στάση για καφέ και καύσιμα στο καφεστιατόριο-βενζινάδικο του Ζιαμπίρα και οι επιβάτες έπαιρναν μια ανάσα κοιτάζοντας τα ορμητικά νερά του Αράχθου: «Είναι ανοιχτή η Κατάρα; Προλαβαίνουμε ή θα αποκλειστούμε;».
Στον Ζιαμπίρα αλλά και στα καφενεία του Λεοντάρη, του Σαρακατσάνου, του Τσατσούλη, του Σιαραμπή, μαζεύονταν περαστικοί, ντόπιοι και οι Αμερικάνοι της UNRRA, τσούγκριζαν τα ποτήρια τους και… έλυναν τα παγκόσμια προβλήματα. «Ρε δάσκαλε, εσείς οι Έλληνες είστε πολύ ξύπνιος λαός, τα ξέρετε όλα, γιατί δεν πάτε μπροστά;», ρώτησε μια μέρα τον πατέρα μου ο Πολ ο Αμερικάνος ακούγοντας τις πολιτικές συζητήσεις στο καφενείο του Σαρακατσάνου.
Εκεί σταματούσαν και πολιτικοί όπως ο Ευάγγελος Αβέρωφ, που ελλείψει γιατρού έκανε… ιατρικό συμβούλιο με τον πατέρα μου αν ήταν κανένας άρρωστος στο χωριό! «Δεν του κάνεις μερικές πενικιλίνες δάσκαλε;». «Λες κύριε υπουργέ; Θα του κάνουν καλό ή θα τον πάρουμε στο λαιμό μας τον άνθρωπο;».
Μια μέρα σταμάτησε για καφέ ο μητροπολίτης Σεραφείμ. «Πόσα παιδιά έχεις παπά μου;», τον ρωτάει ένας τσοπάνος. «Μητροπολίτης είμαι!», απαντάει ενοχλημένος εκείνος. «Εντάξει, όπως το λες, αλλά πόσα παιδιά έχεις;».
Στη Μπαλντούμα τη δεκαετία του 1950 οι απεσταλμένοι του Συμβουλίου Ξένων Εκκλησιών της UNΡRA (ΟΗΕ) εκπαίδευσαν τους κατοίκους στις σύγχρονες μεθόδους πτηνοτροφίας και στήθηκαν οι πρώτες στον νομό πρότυπες πτηνοτροφικές μονάδες, που αποτέλεσαν τη βάση για την ίδρυση του Πτηνοτροφικού Συνεταιρισμού Ηπείρου.
