Τη δουλειά που κάνουν τώρα οι σύγχρονοι νερουλάδες, η ΔΕΥΑΙ και οι εταιρείες εμφιαλωμένου νερού, πριν έναν αιώνα την έκανε ο Γιοσέκος, ο Εβραίος νεροκουβαλητής της φωτογραφίας! Κουβάλαγε με τα γκιούμια του πεντακάθαρο βουνίσιο νερό από την πηγή της Ντραμπάτοβας και το μοίραζε σε σπίτια, πούλαγε και στους χωρικούς που κατέβαιναν για δουλειές στην πόλη, μια πεντάρα το κύπελο!
Άλλοι γνωστοί νερουλάδες ήταν ο επίσης Εβραίος Σολομών, ο Αριστείδης Σαράφης από τη Σιαράβα που πουλούσε νερό από πηγάδια και ο Γιώργος Κωνσταντινίδης που διέθετε και χαμάλα. Νησιώτες γέμιζαν τις βαρέλες με νερό στην Ντραμπάτοβα, τις μετέφεραν με βάρκες στο μώλο κι εκεί ο Κωνσταντινίδης τις φόρτωνε στη χαμάλα του για τη διανομή στα σπίτια. Για μπουγάδα και καθάρισμα του σπιτιού μετέφερε νερό από τη λίμνη.
Πηγάδια διέθεταν πολλά σπίτια, καθαρό πόσιμο νερό όμως είχαν μόνο όσα ήταν σε μεγάλους κήπους, μακριά από βόθρους. Όταν το νερό του πηγαδιού μολύνονταν από βοθρολύματα, θέριζαν ο τύφος και τα εντερικά. Γι’ αυτό τα αποχωρητήρια τα έφτιαχναν στο βάθος του κήπου, όσο γινόταν πιο μακριά από το σπίτι και από το πηγάδι. Έτσι κάθε επίσκεψη στην τουαλέτα ήταν ολόκληρη περιπέτεια, ιδιαίτερα τον χειμώνα, και απαιτούσε ειδικό εξοπλισμό: Παλτό, ομπρέλα, παπούτσια, φακό…
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, επί δημαρχίας Δημητρίου Βλαχλείδη, η πόλη απέκτησε δίκτυο ύδρευσης με νερό από τις πηγές της Κρύας. Μέχρι να συνδεθούν όλα τα σπίτια με το δίκτυο, οι κάτοικοι έπαιρναν νερό από τις δημοτικές κοινόχρηστες βρύσες που τοποθετήθηκαν στις γειτονιές.
Κάποιοι μερακλήδες συνέχισαν να προμηθεύονται νερό Ντραμπάτοβας και αργότερα. Στο αρχοντικό ζυθεστιατόριο- κέντρο διασκέδασης «Κωνσταντινούπολις», για παράδειγμα, που λειτουργούσε στο ισόγειο του ξενοδοχείου «Αβέρωφ» της κάτω πλατείας, το νερό που σερβίριζαν ήταν Ντραμπάτοβας.
