Το «Όχι» δεν το είπε ο Μεταξάς. Oύτε ο λαός. Το είπε… ο Πρέκας.
Οκτώβρης 1969. Πριν 56 χρόνια. Οι καθηγητές μάς πάνε στοιχισμένους κατά τριάδες να δούμε τη νέα… «επιμορφωτική και εθνικοπατριωτική» ταινία του Τζέιμς Πάρις: το «Όχι».
Κάθομαι με τον Στέργιο στην πρώτη σειρά του «Τιτάνια». Λέμε πόσο υπερβολικό είναι το παίξιμο του Κώστα Πρέκα και πόσο όμορφο κορίτσι η Βέρα Κρούσκα. Ο Ορέστης και οι άλλοι συμμαθητές μάς φωνάζουν να βγάλουμε τον σκασμό: Έχουν αγωνία μη πέσει ο Πρέκας στα χέρια των Γερμανών.
28 Οκτωβρίου ίσον Πρέκας, Κρούσκα και χλαίνες, 25 Μαρτίου ίσον Παπαμιχαήλ, Δανδουλάκη και φουστανέλες.
Και σχολικές γιορτές: Τραγουδάκια, ποιηματάκια, σκετσάκια κι ένας καθηγητής να εκφωνεί τον «πανηγυρικό». Στόμφος, μεγαλοστομίες, πομφόλυγες, χιλιοειπωμένες κοινοτοπίες, άπταιστη καθαρεύουσα και… «Ζήτω η 21η Απριλίου 1967!».
Αν τολμούσαν ας έκαναν αλλιώς. Αν είχαν τα κότσια ας μη κρέμαγαν σε κάθε σχολική αίθουσα τη φωτογραφία του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
Μας αγριοκοίταζε συνοφρυωμένος και βλοσυρός μέσα από το κάδρο. Ιδιαίτερα όσους είχαμε… αντεθνική δράση: Στα διαλείμματα λέγαμε ανέκδοτα για τον Παττακό (ψιθυριστά γιατί και οι τοίχοι είχαν αφτιά), τα βράδια κολλάγαμε το αφτί στο ραδιόφωνο ν’ ακούσουμε κρυφά Ντόιτσε Βέλε.
Κάποιοι φωτισμένοι εκπαιδευτικοί, ελάχιστοι, πάσχιζαν να μας διδάξουν κάτι πολύ πιο σημαντικό από υπερσυντέλικους και απαρέμφατα, μάχες και ναυμαχίες. Να μας μυήσουν σε μεγάλες «απαγορευμένες» αλήθειες. Να μας μάθουν να ψάχνουμε, να σκεφτόμαστε και να τολμούμε στη ζωή μας.
Πέφτουμε από τα σύννεφα με τα παιδιά του 2025 που μπερδεύουν το ’40 με το ’21, την Τριπολιτσά με τις Θερμοπύλες (δείτε το βίντεο στο πρώτο σχόλιο). Βγαίνουμε από τα ρούχα μας. Κομπάζουμε πως τάχα εμείς την παίζαμε στα δάχτυλα την ιστορία. Πως την ξέραμε απ’ έξω κι ανακατωτά.
Την τύφλα μας ξέραμε. Γνωρίζαμε πότε γεννήθηκε ο Λέων ο Ίσαυρος αλλά η Εθνική Αντίσταση και ο Εμφύλιος ήταν άγνωστες λέξεις για μας.
Θυμόμασταν την ημερομηνία της μάχης του Πέτα αλλά δεν είχαμε ιδέα ποιοι πολέμησαν στην Επανάσταση και ποιοι πολέμησαν ΤΗΝ Επανάσταση.
Ήμασταν σίγουροι πως την Πρωτομαγιά έχουμε αργία γιατί γιορτάζει η Άνοιξη. Οι μαργαρίτες και οι παπαρούνες.
Στο σχολειό μάθαμε για το ένα ΟΧΙ που είπαμε. Δεν μάθαμε για τα αμέτρητα ΟΧΙ που ΔΕΝ είπαμε όταν σκύβαμε το κεφάλι σε ντόπιους και ξένους δυνάστες.
Όταν λέγαμε ΝΑΙ σε Παλάτι, Άγγλους, Αμερικάνους, δωσίλογους συνεργάτες των Ναζί, μαυραγορίτες, ολιγάρχες-εθνικούς νταβατζήδες, παρακράτος, φαύλους και ανίκανους πολιτικούς. Σ’ αυτούς που έστελναν τους ήρωες της Εθνικής Αντίστασης σε φυλακές και ξερονήσια, σ’ αυτούς που λυμαίνονται τη χώρα μέχρι σήμερα.
ΝΑΙ λέμε και τώρα όταν σκύβουμε δουλικά το κεφάλι στις χούντες-μαφίες-ληστοσυμμορίες. Σ’ αυτές που κάνουν πλιάτσικο σε μεταφορές (Τέμπη), επιδοτήσεις (Φραπέδες, Χασάπηδες, τσελιγκοπούλες με Φεράρι), ενέργεια (λογαριασμοί ηλεκτρικού-φωτιά), τρόφιμα, καύσιμα, υγεία, παιδεία, δημόσια έργα, τράπεζες.
Λέμε ΝΑΙ στους πολιτικούς που πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη και μας ζητάνε και τα ρέστα. Μας κουνάνε και το δάχτυλο. Που δεν πάνε ποτέ φυλακή γιατί εξασφάλισαν με νόμους την ατιμωρησία τους. Που καθίζουν στο σκαμνί τους μάρτυρες που τους ξεμπροστιάζουν και τους εισαγγελείς που τους ελέγχουν.
Λέμε ΝΑΙ στους μιντιάρχες και δημοσιογράφους, τους εξαγορασμένους με δικά μας λεφτά για να μας εξαπατούν και να μας σέρνουν από τη μύτη.
ΝΑΙ στην κατάλυση της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου με την κατάργηση της ανεξαρτησίας των εξουσιών (Βουλή, Δικαιοσύνη, ΜΜΕ).
ΝΑΙ στη νόθευση των εκλογών με ψηφοφόρους παραπληροφορημένους και ψηφοφόρους οπεκεπέδες.
Σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω.
Λαός που αγνοεί την ιστορία του και ξεχνάει τα παθήματά του είναι καταδικασμένος να τα ξαναπάθει. Ο ορισμός της παράνοιας είναι να επαναλαμβάνεις τα ίδια και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα.
