Οι χριστουγεννιάτικες ευχές πριν 60-70 χρόνια. Όταν κινητό, τάμπλετ και λάπτοπ δεν υπήρχαν ούτε ως επιστημονική φαντασία.
Ατέλειωτες οι ουρές σε βιβλιοπωλεία και ταχυδρομεία για την αγορά και αποστολή των γιορταστικών καρτών. «Καλά Χριστούγεννα! Αίσιον και ευτυχές το 1956!» «Χαίρω άκρας υγείας. Το αυτό επιθυμώ και δι’ υμάς».
Είδος πολυτελείας το σταθερό τηλέφωνο. Προνόμιο γιατρών και δικηγόρων. Τηλέφωνο στο σπίτι αποκτούσες μόνο με βουλευτικό ρουσφέτι.
Ήθελες να ευχηθείς τηλεφωνικά σε δικό σου άνθρωπο σε άλλη πόλη; «Πρόσκληση για συνδιάλεξη» λεγόταν: Τον ειδοποιούσες με τηλεγράφημα να πάει στον ΟΤΕ της πόλης του συγκεκριμένη μέρα και ώρα, πήγαινες κι εσύ στον ΟΤΕ της δικής σου περιοχής, καθόσουν στην αίθουσα αναμονής και περίμενες να σε φωνάξουν: «Ο κύριος Παπαδόπουλος να περάσει στον θάλαμο επτά».
Αν είχες δικό σου τηλέφωνο, καλούσες το 215, το Κέντρο Υπεραστικών, έλεγες με ποιον θέλεις να μιλήσεις και περίμενες να σε συνδέσουν. Σε λίγο ξανάπαιρνες: – Δεσποινίς, τι γίνεται; Με ξεχάσατε! – Μη βιάζεστε κύριε! Είναι φορτωμένες οι γραμμές! Μετά από ώρες αναμονής, έχανες την υπομονή και ξέσπαγες στην τηλεφωνήτρια: – Δεσποινίς, ακυρώστε το! Δεν σκοπεύω να ξημερωθώ περιμένοντας.
Πριν την ίδρυση του ΟΤΕ και των ΕΛΤΑ, ο οργανισμός ήταν ενιαίος, λεγόταν ΤΤΤ (Τηλέγραφοι-Ταχυδρομεία-Τηλέφωνα) και τους υπαλλήλους τους έλεγαν «τριατατικούς». Από τις κουβέντες των μεγάλων που κρυφάκουγα μικρός: «Τύχη-βουνό είχε αυτό το κορίτσι. Παντρεύτηκε τριατατικό!». ΘΩΜΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ
