Την ερώτηση «δικά σας ή αγοραστά;» οι Γιαννιώτισσες τη θεωρούσαν μέγιστη προσβολή: «Αγοραστά εγώ; Για ποια με πέρασες;».
Τα πασχαλινά κουλούρια τα έπλαθαν τη Μεγάλη Τρίτη και, μέσα σε μεγάλες μαύρες λαμαρίνες, τα πήγαιναν για ψήσιμο στον φούρνο της γειτονιάς με τη βοήθεια συζύγων και παιδιών. Μόνο στα νέα κορίτσια δεν ανέθεταν ποτέ αυτή τη δουλειά, για να αποφεύγουν τα πειράγματα στο δρόμο.
Πελαγωμένος ο φούρναρης, μπέρδευε συχνά τις λαμαρίνες και έδινε τα ψημένα κουλούρια της μιας στην άλλη. Αποτέλεσμα, σκηνές απείρου κάλλους και καβγάδες σε άπταιστα «γαλλικά», όχι ιδιαίτερα εναρμονισμένα στο πνεύμα των ημερών.
Στο γραφικό πηγαινέλα με τις λαμαρίνες, που κάποιες νοικοκυρές τις κουβαλούσαν πάνω στο κεφάλι, έβαλαν τέλος οι ηλεκτρικές κουζίνες αλλά και η αγορά έτοιμων κουλουριών. Τώρα η προσβολή αντιστράφηκε: «Αν τα έφτιαξα εγώ; Μοιάζω κορόιδο;».
