Τηλεόραση στα Γιάννινα είδαμε για πρώτη φορά πριν 53 χρόνια. Είναι 2 Ιουνίου 1971, ο Παναθηναϊκός παίζει στο Γουέμπλεϊ με τον Άγιαξ για το κύπελλο Ευρώπης και στην κορυφή της Μανωλιάσσας τοποθετείται επιτέλους κεραία του ενός από τα δύο ελληνικά κανάλια, του ΕΙΡΤ.
Συνωστισμός το βράδυ έξω από τα καταστήματα τηλεοράσεων: IZOLA και Αναστασίου στην Αβέρωφ, Παναγιωτίδης δίπλα στο Δημαρχείο, Ιατρού και Αθανασίου στην Κωλέττη, Λέκκας στο Γυαλί Καφενέ. Σπρωχνόμαστε όλοι να δούμε τον αγώνα και να θαυμάσουμε το νέο τεχνολογικό απόκτημα.
Δεν ξεκολλάμε τα μάτια μας από τη μικρή γυάλινη οθόνη ούτε στο διάλειμμα, μάς έχουν συναρπάσει οι διαφημίσεις: ΑΖΑΧ με διπλάσιο αμονιαζόλ, Coca-Cola που πάει με όλα και που μόλις έχει έρθει στην Ελλάδα, μπριγιαντίνη Brylcreem, καραμέλες Ο ΜΑΜΥ.
Σιγά σιγά αποκτήσαμε συσκευές και στα σπίτια μας, τις στολίσαμε με σεμεδάκια και μπιμπελό και όλη μας η ζωή προσαρμόστηκε στο ασπρόμαυρο τηλεοπτικό πρόγραμμα, που άρχιζε στις 6 το απόγευμα με τον εθνικό ύμνο και τέλειωνε στις 12 τα μεσάνυχτα πάλι με τον εθνικό ύμνο.
Ειδήσεις χουντικής προπαγάνδας στην «Ηχώ των Γεγονότων», ο «Παράξενος ταξιδιώτης» με τον Αλεξανδράκη που άρχισε εκείνες τις μέρες, τηλεπαιχνίδια με τον Άλκη Στέα και τον Μαστοράκη, «Χαρούμενη Κυριακή», «Πρόσκληση σε γεύμα». Και άφθονες διαφημίσεις, που τις μαθαίναμε απ’ έξω και τις επαναλαμβάναμε τραγουδιστά.
Λίγα χρόνια αργότερα προστέθηκε στη Μανωλιάσσα και η κεραία της ΥΕΝΕΔ και η ευτυχία Γιαννιωτών τηλεθεατών ολοκληρώθηκε. ΘΩΜΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ
