Τα παιδιά της γενιάς μου μάθαμε τα πρώτα γράμματα γράφοντας με κοντύλι σε πλάκα. Τον πρόγονο του σημερινού τάμπλετ! Κατά σύμπτωση, η δική μου δασκάλα στο νηπιαγωγείο λεγόταν Κοντυλένια Αναγνώστου.
Στην πρώτη δημοτικού, όμως, εκσυγχρονιστήκαμε! Γράφαμε πλέον με μολύβι FABER νούμερο δύο και με πένα, που κάθε μια-δυο λέξεις έπρεπε να τη βουτάμε στο καλαμάρι. «Με την πένα θα γίνετε καλλιγράφοι», έλεγε η δασκάλα μας στην Καπλάνειο, Ειρήνη Καφετζάκη. Μεγάλος μπελάς ήταν όταν το καλαμάρι αναποδογύριζε πάνω στο θρανίο και η μελάνη έβαφε τα τετράδια και τα ρούχα μας.
Προς το τέλος της σχολικής χρονιάς, η δασκάλα μάς επέτρεψε να γράψουμε για πρώτη φορά με στυλό διαρκείας. Χαράς ευαγγέλια! Γλυτώσαμε από κονδυλοφόρους και μελανοδοχεία και πήραμε στα χέρια μας το όμορφο διαφανές BIC που μόλις είχε κυκλοφορήσει.
