Τα πρώτα γράμματα τα μάθαμε γράφοντας με κοντύλι σε πλάκα. Τον πρόγονο του σημερινού τάμπλετ! Σύμπτωση: Η δασκάλα μου στο νηπιαγωγείο λεγόταν Κονδυλένια Αναγνώστου.
Στην πρώτη δημοτικού, όμως, εκσυγχρονιστήκαμε! Γράφαμε πλέον με μολύβι FABER νούμερο δύο και με πένα, που κάθε μια-δυο λέξεις έπρεπε να τη βουτάμε στο καλαμάρι. «Με την πένα θα γίνετε καλλιγράφοι», έλεγε η δασκάλα μας στην Καπλάνειο, η Ειρήνη Καφετζάκη. Μεγάλος μπελάς ήταν όταν το καλαμάρι αναποδογύριζε πάνω στο θρανίο και η μελάνη μουτζούρωνε τα τετράδια και τα ρούχα μας.
Προς το τέλος της σχολικής χρονιάς η δασκάλα μάς επέτρεψε να χρησιμοποιήσουμε για πρώτη φορά στυλό διαρκείας. Χαράς ευαγγέλια! Γλυτώσαμε από κονδυλοφόρους και μελανοδοχεία και πήραμε στα χέρια μας το όμορφο διαφανές BIC που μόλις είχε κυκλοφορήσει.
Στη φωτογραφία, σχολική χρονιά 1958-59. Η νηπιαγωγός Κονδυλένια Αναγνώστου με τα νήπιά της στο νηπιαγωγείο της, στο κατεστραμμένο τότε από τους βομβαρδισμούς ιστορικό διδακτήριο της Ζωσιμαίας Σχολής. Δεύτερος από δεξιά ο υποφαινόμενος. Μεταξύ του Τάσου Γκίνου που χαμογελάει και του Βαγγέλη Κώτση που σηκώνει το χέρι να χαιρετήσει… το πουλάκι του φωτογραφικού φακού.
Μπλε ποδίτσες, άσπρα γιακαδάκια. Στο διάλειμμα αγοράζαμε από την επιστάτρια κυρία Μαριάνθη κουλούρι με πέντε τρύπιες δεκάρες (μισή δραχμή). Πληθωρισμός!
