Σ’ αυτή την αίθουσα απολάμβαναν για μισό αιώνα κινηματογράφο οι Γιαννιώτες. Διέθετε όλα τα κομφόρ: Κάπου 150 στενά, σκληρά και στριμωγμένα καθίσματα (αν ήσουν κάτω από 1,50 χωρούσαν και τα πόδια), μικροσκοπική οθόνη, μια σόμπα πετρελαίου για τα μεγάλα κρύα και τέσσερα ανεμιστηράκια για τη ζέστη.
Υπερσύγχρονος κι ο εξαερισμός, τελευταία λέξη της τεχνολογίας: Στα διαλείμματα άνοιγε για λίγα λεπτά η πόρτα προς την πλατεία! Όταν από τον συνωστισμό η ατμόσφαιρα γινόταν αποπνικτική, ο μηχανικός άφηνε τη μηχανή προβολής και ψέκαζε νεροκολώνια πάνω από τα κεφάλια των θεατών με μια τρόμπα του φλιτ.
Αν καθόσουν στις πρώτες σειρές, έφευγες με τις καλύτερες των εντυπώσεων και με αυχενικό σύνδρομο. Το πιο δύσκολο απ’ όλα, όμως, ήταν να καταφέρεις να μπεις. Ουρές ατέλειωτες, η χαρά του εφαψία, ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα που πλάκωνε όλος ο μαθητόκοσμος και οι φαντάροι. Πολύ σπρώξιμο και αγκωνιές για να προλάβεις να πιάσεις θέση πριν γεμίσει η αίθουσα. Αν δεν ήσουν γερός στο σπρώξιμο, έμενες απ’ έξω.
Έπαιρνες το εισιτήριο από την ταμία κυρία Διονυσία και, για να χτυπηθεί υποτίθεται η φοροδιαφυγή, σου το έκοβε ο εφοριακός που στεκόταν μονίμως στην είσοδο. Εμείς οι μαθητές προτιμούσαμε την προβολή 3.30-5.30 μ.μ. και μπαίναμε μετά φόβου και με τα μάτια δεκατέσσερα μη πέσουμε πάνω σε καθηγητή και μας βγει ξινή η ταινία.
Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα, το «Τιτάνια» πρόβαλε την παμπάλαια, ασπρόμαυρη, μεταγλωττισμένη στα ελληνικά ξένη ταινία «Ιησούς Ναζωραίος» και όλοι πηγαίναμε με τους δασκάλους μας υποχρεωτικά, στοιχισμένοι κατά τριάδες. Το ίδιο και στις «πατριωτικού περιεχομένου» ταινίες του Τζέιμς Πάρις με Πρέκα, Πολίτη, Κομνηνό, Κρούσκα, Δανδουλάκη και άλλους εθνικούς ήρωες.
Το «Τιτάνια» του Κώστα Μπίτα, και στη συνέχεια της συζύγου του Διονυσίας, άνοιξε γύρω στο 1940 και λειτούργησε μέχρι τον Απρίλιο του 1987. Τα τελευταία χρόνια πέρασε κρίση και αναγκάστηκε να στραφεί στις πορνό ταινίες, καθώς η τηλεόραση και οι βιντεοκασέτες περιόρισαν πολύ τους κινηματογραφόφιλους, ενώ οι ελάχιστοι που είχαν απομείνει προτιμούσαν κινηματογράφους με σύγχρονες αίθουσες όπως το Σινε Μπίτα και η «Γρανάδα».
