Γύρω στα εφτά φαρμακεία είχε η πόλη μας το 1913 που ελευθερώθηκε, γύρω στα δεκατρία στα τέλη της δεκαετίας 1960, πριν καταργηθεί ο περιορισμός στις άδειες λειτουργίας τους: Ιωαννίδης στην Καλλάρη, Γεωργάτης και Θεοπίστου στην Ανεξαρτησίας, Στεφάνου και Γιούνης στο Γυαλί Καφενέ, Πουτέτσης στην Κάνιγγος, Λάζος και Γκαραλάνης στην Αφέρωφ, Χρηστίδης, Παπανικολάου και Μπαμπασίκας στην 28ης Οκτωβρίου, Ζάγκλης και Θεμελή στο Τζαμί της Καλούτσιανης.
Για τους άπορους λειτουργούσε δίπλα στον Άγιο Νικόλαο Αγοράς το φαρμακείο των Ελεών της Μητρόπολης με φαρμακοποιό τον Γιάννη Γκίκα. Προμηθευτές των φαρμακείων ήταν οι φαρμακαποθήκες του Καζαντζή στην Κάνιγγος και του Θεμελή στη στοά Λιάμπεη.
Τα παλιά παραδοσιακά φαρμακεία δεν έμοιαζαν με τα σημερινά. Περίτεχνη πινακίδα με ζωγραφισμένο τον φαρμακερό όφι απ’ έξω, βαριά ξύλινα έπιπλα με βιτρίνες, η μικρή χειροκίνητη ζυγαριά ακριβείας με τα τάσια και τα ζύγια, τα μεγάλα γυάλινα και πορσελάνινα βάζα. Ασφαλισμένα πίσω από τον πάγκο τα επικίνδυνα δηλητήρια, σε βιτρίνα με μαύρο τζάμι και σχεδιασμένη μια νεκροκεφαλή, και στους τοίχους διαφημίσεις: Οδοντόκρεμα Κολυνός, παυσίπονο Καλμόλ, μουρουνέλαιο Νορβηγίας, μπριγιαντίνη Brillat…
Πολλά φάρμακα τα έφτιαχναν οι ίδιοι οι φαρμακοποιοί στο εργαστήρι τους, στο βάθος του φαρμακείου, πίσω από μια μεγάλη κουρτίνα, όπως και κάποιες καλλυντικές κρέμες και αρώματα από τα οποία μοσχοβόλαγε όλο το μαγαζί.
Στη φωτογραφία από το λεύκωμα των Γ. Βακιρτζή, Π. Γράββαλου και Κ. Τζιμούλη «Η λαϊκή επιγραφή στην Ελλάδα» και από παλιότερη ανάρτηση του Βασίλη Χολέβα, το φαρμακείο του Μάνθου Στεφάνου στο Γυαλί Καφενέ γύρω στο 1968. Την πινακίδα του μαγαζιού φιλοτέχνησε πριν από το 1922 ο Ιωάννης Βράγκαλης, τεχνίτης επιγραφοποιός από το Δραγάρι (Καστανώνας) Ζαγορίου.
