Του Θωμά Νούσια
1976. Φοιτητής στην Αθήνα. Με τον Αποστόλη, συμμαθητή και φίλο από τα Γιάννινα, αποφασίζουμε να πάμε για πρώτη φορά σε μια μπουάτ. Έχουμε ακουστά τη «Διαγώνιο» και ανηφορίζουμε στην Πλάκα.
Δεν έχει κάθε παρέα το τραπέζι της, όλο το μαγαζί είναι μια παρέα. Καθόμαστε όλοι μαζί σε μεγάλα τραπέζια γύρω από την ορχήστρα και τους τραγουδιστές. Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Κι ένα 19χρονο κορίτσι με μάξι φόρεμα και σοβαρό, χαμηλωμένο βλέμμα, που λέει κάτι εξαίσιες μπαλάντες του Κουγιουμτζή. Το όνομά της, Άννα Βίσση.
Ο Αποστόλης σηκώνεται στο διάλειμμα να πάρει αυτόγραφο από την Αλεξίου. Τον συνοδεύω ως το καμαρίνι αλλά δεν μπαίνω μέσα. Δεν με ενδιαφέρουν τα αυτόγραφα και δεν είμαι φαν της Αλεξίου. Με έχει εντυπωσιάσει η χαμηλών τόνων νεαρή με τα όμορφα τραγούδια.
«Να το καμαρίνι της δικιάς σου», μου λέει ο Αποστόλης και με σπρώχνει στη μισάνοιχτη πόρτα. Βρίσκομαι μπροστά στη «δικιά μου» και ακολουθεί ένας σουρεάλ διάλογος:
– Γεια σου, μου λέει πρώτη.
– Γεια σου και σένα.
– Πώς σε λένε;
– Θωμά.
– Εγώ είμαι η Άννα.
– Ναι, κάτι έχω ακούσει…
– Ήρθες για αυτόγραφο;
– Βασικά ήρθα γιατί ο Τόλιας πήγε στην Αλεξίου!
– Ποιος είναι ο Τόλιας;
– Φίλος απ’ τα Γιάννινα.
– Α… Τελικά θέλεις ή δεν θέλεις αυτόγραφο;
– Άντε, δώσε μια και ήρθα, λέω με συγκατάβαση λες και της έκανα χάρη.
«Ντιπ βλαμμένο είναι τούτο», είπε σίγουρα από μέσα της.
– Ρε Αποστόλη, πολύ καλή αυτή η μικρή. Ωραία φωνή και ωραίο κορίτσι, αποφαίνομαι καθώς φεύγαμε.
– Καλή είναι. Τα ‘χει με ένα ψηλό παιδί με γυαλιά που σπούδασε στην Αμερική και θέλει να γίνει πολιτικός.
Δεν ρώτησα το όνομα του ψηλού, το έμαθα τυχαία αργότερα: Αντώνης Σαμαράς.
Ανακάλυψα το ξεχασμένο αυτόγραφο καθώς τακτοποιούσα τα συρτάρια μου στην καραντίνα. Η σημερινή Άννα Βίσση δεν θυμίζει το συνεσταλμένο 19χρονο κορίτσι του ’76. Ούτε αυτά που τραγουδάει τις ονειρικές μπαλάντες που έλεγε τότε, γι’ αυτό και δεν την ακούω.
Η γενιά μου μεγάλωσε με Χατζιδάκι και Θεοδωράκη, Γκάτσο και Ελύτη. Με δεκάδες μεγάλους δημιουργούς. Πώς να συμβιβαστείς με τα σημερινά ακούσματα; Με μουσική της πλάκας, στίχους της πυρκαγιάς;
