Ο Έλληνας πιάνει πουλιά στον αέρα. Κανένας δεν μπορεί να τον κοροϊδέψει. Τι με νοιάζει εμένα, λέει, αν ο Μητσοτάκης κρυφακούει πολιτικούς και δημοσιογράφους; Τουτέστιν, τι με κόφτει εμένα αν το κράτος λειτουργεί σαν παρακράτος και η κρατική εξουσία σαν μαφία; Τι πειράζει αν μένω χωρίς ρεύμα, καύσιμα, τρόφιμα, γιατί μια χούφτα αεριτζήδες ολιγάρχες λεηλατούν τη χώρα ασύδοτοι;
Για τις ληστρικές ανατιμήσεις-φωτιά δεν φταίνε η κυβέρνηση και οι ολιγάρχες! Φταίει ο πόλεμος στην Ουκρανία και ο Πούτιν! Έτσι μου λένε τα μίντια που, εντελώς συμπτωματικά, ανήκουν σ’ αυτούς που κάνουν τις ληστρικές ανατιμήσεις. Κι εγώ ο ξύπνιος Έλληνας το πιστεύω.
Τους έκαναν «παρόχους» για να παρέχουν αέρα κοπανιστό και να θησαυρίζουν καταληστεύοντας εμένα τον καταναλωτή. Μετά τους χάρισαν και ολόκληρη ΔΕΗ και τώρα τους χαρίζουν δύο ακόμα δισ. από δικά μου λεφτά. Εγώ δεν γίνομαι έξαλλος, δεν βγαίνω από τα ρούχα μου. Όλα αυτά τα βρίσκω απόλυτα φυσιολογικά για μια ευνομούμενη χώρα. Πανηγυρίζω κιόλας, γιατί τα δύο δισ. θα μου τα πάρουν από την άλλη τσέπη και όχι από αυτή που πληρώνω τον λογαριασμό του ηλεκτρικού.
Πού να ξέρω εγώ αν τους κοριούς τους έβαζε ο Μητσοτάκης; Πιάστηκε με τον κοριό στο αφτί και με τη γίδα στην πλάτη, σύμφωνοι, αλλά ο ίδιος λέει ότι δεν είναι αυτό που νομίζουμε. Κι εγώ ο ατσίδας τον πιστεύω.
Είναι κάποια άτομα που δεν θα τα έπαιρνα στη δουλειά μου ούτε για κλητήρες. Ούτε για να μου φέρνουν εφημερίδα από το περίπτερο. Απελπιστικά χαμηλής νοημοσύνης και παιδείας, κουτοπόνηρα, ύπουλα, αδίστακτα, θρασύτατα, με ύποπτες διασυνδέσεις και σκοτεινό παρελθόν. Τους εμπιστεύομαι όμως την τύχη της χώρας μου, τη δική μου και των παιδιών μου.
Το περίφημο άρθρο στους New York Times δεν το έγραψε τελικά χωριανός του Τσίπρα αλλά φιναλίστ για βραβείο Πούλιτζερ. Και λοιπόν; Βραβεία Πούλιτζερ αυτοί; Βραβεία Πέτσα εμείς! Ας λένε ό,τι θέλουν οι μεγαλύτερες και εγκυρότερες εφημερίδες του κόσμου. Εγώ ο τετραπέρατος πιστεύω τα δικά μας μίντια!
Τα μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ δεν κάνουν ενημέρωση. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, κάνουν γελοία, αισχρή, απροσχημάτιστη προπαγάνδα, απευθύνονται σε κάφρους, θυμίζουν εποχές χούντας. Το βλέπω όσο άσχετος κι αν είμαι. Διαβάζω άλλωστε ότι στον παγκόσμιο χάρτη της ενημέρωσης κατέχουμε την 108η θέση. Βλέπω ακόμα γύρω μου να συμβαίνουν σημεία και τέρατα και τη ζωή μου να έχει γίνει κόλαση.
Επιλέγω όμως να μη πιστεύω αυτά που ζω, να μην εμπιστεύομαι τα μάτια μου και τα αφτιά μου, παρά μόνο τα εξαγορασμένα γλοιώδη παπαγαλάκια, την ντροπή της δημοσιογραφίας. Ο βασιλιάς είναι γυμνός όπως στο παραμύθι του Άντερσεν. Περνάει μπροστά μου ολόγυμνος! Για τα πληρωμένα ξεσκονιστήρια, ωστόσο, άρα και για μένα, είναι ντυμένος και μάλιστα υπέρκομψα…
Διαπιστώνω, εγώ ο μέσος Έλληνας, ότι δεν υπάρχει δυστυχία στη σημερινή Ελλάδα που να μην έχει ως αιτία τη διαπλοκή, τη διαφθορά, τη σαπίλα. Από τη χρεοκοπία του 2009 που έφερε τα μνημόνια, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, μέχρι τη διάλυση της δημόσιας υγείας, τις ανατιμήσεις, την άναρχη δόμηση που κάνει τις πόλεις αβίωτες, τις πυρκαγιές και τα αιολικά πάρκα που αφανίζουν τα δάση, τη μολυσμένη ατμόσφαιρα και τις γεμάτες τοξικά τροφές που μας στέλνουν πρόωρα στον τάφο.
Κι εγώ τι κάνω για να πολεμήσω τη σαπίλα; Ψηφίζω και ξαναψηφίζω αυτούς που εξασφάλισαν με νόμους την ατιμωρησία τους. Που έχουν κάνει επιστήμη το κουκούλωμα των σκανδάλων και την απαλλαγή των λαμόγιων. Που αποφυλακίζουν καταδικασμένους για κακουργήματα και κυνηγούν να βάλουν φυλακή τους εισαγγελείς και τους δημοσιογράφους που τα ερευνούν. Που μου κουνάνε το δάχτυλο και μου παίρνουν το σπίτι για χρέος λίγων χιλιάδων, ενώ οι ίδιοι χρωστάνε εκατοντάδες εκατομμύρια.
Αυτούς επιβραβεύω με την ψήφο μου εγώ ο πολίτης. Από αυτούς περιμένω να με σώσουν. Βάζω τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα. Και μετά πέφτω απ’ τα σύννεφα και αναρωτιέμαι τι φταίει για τις απανωτές συμφορές. Απαγγέλλω με καμάρι «Του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει». Τη στιγμή που οι πράξεις μου κραυγάζουν: «Σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω!».
