Το «Όχι» δεν το είπε ο Μεταξάς. Oύτε ο λαός. Το είπε… ο Πρέκας.
Οκτώβρης 1969. Πριν 56 χρόνια. Οι καθηγητές μάς πάνε στοιχισμένους κατά τριάδες να δούμε την… «επιμορφωτική και εθνικοπατριωτική» ταινία «ΟΧΙ» του Τζέιμς Πάρις.
Κάθομαι με τον Στέργιο στην πρώτη σειρά του «Τιτάνια». Λέμε πόσο υπερβολικό είναι το παίξιμο του Κώστα Πρέκα και πόσο όμορφο κορίτσι η Βέρα Κρούσκα. Ο Ορέστης και οι άλλοι συμμαθητές μάς φωνάζουν να βγάλουμε τον σκασμό: Έχουν αγωνία μη πέσει ο Πρέκας στα χέρια των Γερμανών.
28 Οκτωβρίου ίσον Πρέκας, Κρούσκα και χλαίνες, 25 Μαρτίου ίσον Παπαμιχαήλ, Δανδουλάκη και φουστανέλες.
Και σχολική γιορτή: Τραγουδάκια, ποιηματάκια, σκετσάκια κι ένας καθηγητής να εκφωνεί τον «πανηγυρικό». Στόμφος, μεγάλα λόγια, πομφόλυγες, αφόρητες κοινοτοπίες. Άπταιστη καθαρεύουσα και… «Ζήτω η 21η Απριλίου 1967!».
Αν τολμούσαν ας έκαναν αλλιώς.
Αν είχαν τα κότσια ας μη κρέμαγαν σε κάθε σχολική αίθουσα τη φωτογραφία του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
Μας κοίταζε συνοφρυωμένος και βλοσυρός μέσα από το κάδρο. Ιδιαίτερα εμάς τους… ανθέλληνες: Στα διαλείμματα λέγαμε ανέκδοτα για τον Παττακό (ψιθυριστά γιατί και οι τοίχοι είχαν αφτιά), τα βράδια κολλάγαμε το αφτί στο ραδιόφωνο κι ακούγαμε κρυφά Ντόιτσε Βέλε.
Κάποιοι φωτισμένοι εκπαιδευτικοί, ελάχιστοι, πάλευαν να μας προσφέρουν κάτι πολύ πιο σημαντικό από υπερσυντέλικους και απαρέμφατα, μάχες και ναυμαχίες. Να μας μυήσουν σε μεγάλες και απαγορευμένες αλήθειες. Να μας μάθουν να ψάχνουμε, να σκεφτόμαστε και να τολμούμε στη ζωή μας.
Πέφτουμε από τα σύννεφα με τα παιδιά του 2025 που μπερδεύουν το ’40 με το ’21 και τους Περσικούς Πολέμους. Βγαίνουμε από τα ρούχα μας. Κομπάζουμε πως τάχα εμείς την παίζαμε στα δάχτυλα την ιστορία. Πως την ξέραμε απ’ έξω κι ανακατωτά.
Την τύφλα μας ξέραμε. Αποστηθίζαμε τη χρονολογία γέννησης του Λέοντος Ισαύρου, αλλά η Εθνική Αντίσταση και ο Εμφύλιος ήταν άγνωστες λέξεις για εμάς.
Θυμόμασταν την ημερομηνία της μάχης του Πέτα, αλλά δεν είχαμε ιδέα ποιοι πολέμησαν ΣΤΗΝ Επανάσταση και ποιοι πολέμησαν ΤΗΝ Επανάσταση.
Πιστεύαμε πως την Πρωτομαγιά έχουμε αργία γιατί γιορτάζει η Άνοιξη. Οι μαργαρίτες και οι παπαρούνες.
Το σχολειό μάς δίδαξε για το ένα ΟΧΙ που είπαμε. Ξέχασε να μας πει για τα αμέτρητα ΟΧΙ που ΔΕΝ είπαμε όταν σκύβαμε το κεφάλι σε ντόπιους και ξένους δυνάστες.
Όταν λέγαμε ΝΑΙ σε όλους. Παλιότερα σε Παλάτι, Άγγλους, Αμερικάνους, δωσίλογους συνεργάτες των Ναζί, μαυραγορίτες, ολιγάρχες, παρακράτος, φαύλους και ανίκανους πολιτικούς.
Τώρα, όταν σκύβουμε δουλικά το κεφάλι στις χούντες-μαφίες-ληστοσυμμορίες που κάνουν πλιάτσικο:
– Σε μεταφορές (Τέμπη), επιδοτήσεις (Φραπέδες, Χασάπηδες, τσελιγκοπούλες με Φεράρι), ενέργεια (λογαριασμοί ηλεκτρικού-φωτιά), τρόφιμα, καύσιμα, υγεία, παιδεία, δημόσια έργα, τράπεζες.
Λέμε ΝΑΙ στους πολιτικούς που πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη και μας ζητάνε και τα ρέστα. Μας κουνάνε και το δάχτυλο. Που δεν πάνε ποτέ φυλακή γιατί εξασφάλισαν με νόμους την ατιμωρησία τους. Που καθίζουν στο σκαμνί τους μάρτυρες που τους ξεμπροστιάζουν και τους εισαγγελείς που τους ερευνούν.
Λέμε ΝΑΙ στους μιντιάρχες και δημοσιογράφους που εξαγοράζονται με δικά μας λεφτά για να μας εξαπατούν και να μας σέρνουν από τη μύτη.
Σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω.
Λαός που αγνοεί την ιστορία του και ξεχνάει τα παθήματά του είναι καταδικασμένος να τα παθαίνει ξανά και ξανά.
Ο ορισμός της παράνοιας είναι να επαναλαμβάνεις τα ίδια και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα.
Όχι, δεν το είπε ο Αϊνστάιν, όπως νομίζουν πολλοί. Όποιος και να το είπε, πάντως, πρέπει να ήξερε καλά… τους Έλληνες.
