Τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες η οδός Αγίας Μαρίνας ήταν γεμάτη βιοτεχνίες: Καπλαμάδες Κοσοβίτσα, κεραμοποιείο Θεμελή, μηχανουργείο Μωυσιάδη, συνεργείο αυτοκινήτων Μπόζιου, σαπωνοποιία Συμεωνίδη, ψάθινες καρέκλες Σιάχου, επεξεργασία ξυλείας Θεοδοσίου, Βραζιτούλη και Δήμου, καροποιείο Φίλιππα Πούλη, βουλκανιζατέρ Μαντζαρόπουλου και το καφενεδάκι του Βαγγέλη Μέγα.
Στον χώρο της τωρινής λαϊκής αγοράς ήταν το εργοτάξιο της ΜΟΜΑ και στη θέση του σημερινού Πνευματικού Κέντρου τα στρατιωτικά μαγειρεία. Ακόμα, ο ρυζόμυλος του Κωτούλα, το δημόσιο κτηνιατρείο, το φυτώριο και οι εγκαταστάσεις της Ηλεκτρικής Εταιρείας που στη συνέχεια ονομάστηκε ΔΕΗ, με τους μετασχηματιστές και τις στοιβαγμένες κολώνες.
Στο περίπτερο της γωνίας, περιπτεράς ο συγγραφέας Λάμπρος Μάλαμας! Κι όσοι έμπαιναν στην εκκλησία να ανάψουν κερί, έπιαναν κουβέντα με τον παπα-Μάρκο, τον παπα-Στράτο και τον Σαραφίγκα τον νεωκόρο. Πίσω από την οδό Αγίας Μαρίνας υπήρχαν μόνο μποστάνια, βάλτος και οι στρατιωτικές φυλακές. Ούτε Κατσάρη ούτε Μακαρίου ούτε τίποτα. Η φωτογραφία είναι γύρω στο 1950.
