Καπλάνειος και Ελισαβέτειο ήταν πάντα σε εμπόλεμη κατάσταση. Στα διαλείμματα μαίνονταν στην κοινή αυλή οι μάχες του πετροπόλεμου. Μόνιμη ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ, η Αριστούλα η επιστάτρια! Μια μέρα, τα Καπλανάκια πιάσαμε αιχμάλωτο πολέμου ένα Ελισαβετάκι. Πλάνταξε στο κλάμα το κακόμοιρο μέχρι να το πάρει είδηση η Αριστούλα και να το ελευθερώσει… Αυτή περιποιόταν τα τραύματά μας όταν ανοίγαμε τα κεφάλια μας, μας κατσάδιαζε με τρυφερότητα, μας συνόδευε ως το σπίτι μας όταν αρρωσταίναμε. Στο κυλικείο της Αριστούλας τρέχαμε για κουλούρι μόλις χτύπαγε κουδούνι για έξω, συχνά όμως της κάναμε απιστίες: πηδάγαμε την καγκελόπορτα της επάνω αυλής για να πάρουμε ζεστή, φρεσκοψημένη λαγάνα από τον φούρνο του Ορέστη Κωστή. Βλέποντάς μας στο δρόμο μετά από δεκαετίες, η Αριστούλα Σταμούλη μάς αναγνώριζε αμέσως όσο κι αν είχαμε αλλάξει, θυμόταν τα ονόματά μας και με πολλή αγάπη ζητούσε να μάθει νέα μας.