Τηλεόραση στα Γιάννινα είδαμε για πρώτη φορά πριν 54 χρόνια. Ήταν 2 Ιουνίου 1971, ο Παναθηναϊκός έπαιζε στο Γουέμπλεϊ με τον Άγιαξ για το κύπελλο Ευρώπης και στην κορυφή της Μανωλιάσσας στήθηκε επιτέλους η κεραία του ενός από τα δύο ελληνικά κανάλια, του ΕΙΡΤ.
Συνωστισμός το βράδυ έξω από τα καταστήματα τηλεοράσεων: IZOLA και Αναστασίου στην Αβέρωφ, Παναγιωτίδης δίπλα στο Δημαρχείο, Ιατρού και Αθανασίου στην Κωλέττη, Λέκκας στο Γυαλί Καφενέ. Σπρωχνόμασταν να δούμε τον αγώνα και να θαυμάσουμε το νέο τεχνολογικό απόκτημα. Δεν ξεκολλάγαμε τα μάτια μας από τη μικρή γυάλινη οθόνη ούτε στο διάλειμμα, μάς είχαν συναρπάσει οι διαφημίσεις!
Σιγά σιγά αποκτήσαμε συσκευές και στα σπίτια μας, τις στολίσαμε με σεμεδάκια και μπιμπελό και όλη μας η ζωή προσαρμόστηκε στο ασπρόμαυρο τηλεοπτικό πρόγραμμα, που άρχιζε στις 6 το απόγευμα με τον εθνικό ύμνο και τέλειωνε στις 12 τα μεσάνυχτα πάλι με τον εθνικό ύμνο.
Ειδήσεις χουντικής προπαγάνδας στην «Ηχώ των Γεγονότων», ο «Παράξενος ταξιδιώτης» με τον Αλεξανδράκη που άρχισε εκείνες τις μέρες, τηλεπαιχνίδια με τον Άλκη Στέα και τον Μαστοράκη, «Χαρούμενη Κυριακή», «Πρόσκληση σε γεύμα».
Και άφθονες διαφημίσεις, που τις μαθαίναμε απ’ έξω και τις επαναλαμβάναμε τραγουδιστά: ΑΖΑΧ με διπλάσιο αμονιαζόλ, Coca-Cola που πάει με όλα και που μόλις είχε έρθει στην Ελλάδα, μπριγιαντίνη Brylcreem, καραμέλες Ο ΜΑΜΥ!
Λίγα χρόνια αργότερα προστέθηκε η κεραία της ΥΕΝΕΔ και η ευτυχία των Γιαννιωτών τηλεθεατών ολοκληρώθηκε: Αστυνομικές σειρές με τον Θάνο Λειβαδίτη, η ελληνική ταινία του Σαββατόβραδου, «Εκείνες κι εγώ» με τον Κωνσταντάρα.
Η πατροπαράδοτη βραδινή βόλτα στην πλατεία άρχισε να ατονεί, οι σινεμάδες το γύρισαν στις τσόντες και τα καράτε και το μεγάλο ραδιόφωνο με τις λυχνίες πετάχτηκε στην αποθήκη. Το «Πιάσε Ενόπλων, αρχίζουν τα λαϊκά» έδωσε τη θέση του στο «Τράβα το σεμεδάκι, μου κρύβει τον Τέρενς Κουίκ!».
ΘΩΜΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ
