1966. Καθηγητές της Ζωσιμαίας σε σχολική εκδρομή στην καταπράσινη τότε Δροσιά, μπροστά στο εξοχικό ταβερνάκι του Κόντη. Παναγιώτης Δεβέκος: άριστος μαθηματικός, κάποιες ατάκες του έχουν μείνει στην ιστορία. Δημήτριος Σιωμόπουλος, φιλόλογος, λυκειάρχης, λογοτέχνης: αυστηρό ύφος. Χαρίλαος Γκεσούλης, φιλόλογος: συναρπαστικός στο μάθημα της ιστορίας. Οδυσσέας Δημογκίνης, θεολόγος: πάντα ατσαλάκωτος, μαλλί κολλημένο με μπριγιαντίνη και με χαρακτηριστικό «κοκοράκι» στην κορυφή. Αθανάσιος Δέμος, φιλόλογος: ο μόνος εν ζωή σήμερα. Αρθρογραφεί στον Πρωινό Λόγο. Σπύρος Καρακίτσος, φυσικός: ξεχώριζε για τις προοδευτικές και πρωτοποριακές του ιδέες. Η φωτογραφία είναι από το αρχείο του Γιάννη Μήτση.
Στη Δροσιά γίνονταν όλες οι ημερήσιες εκδρομές των σχολείων της πόλης τις δεκαετίες του ’50, του ’60, του ’70. «Εμείς, του ’60 οι εκδρομείς» που θα ‘λεγε κι ο Σαββόπουλος. «Ε-κδρο-μή! Ε-κδρο-μή!», φωνάζαμε ρυθμικά στην πρωινή προσευχή όταν ήμασταν αδιάβαστοι και φοβόμασταν διαγώνισμα. «Να σας λείπουν αυτά, περάστε στις τάξεις σας», απαντούσε ο γυμνασιάρχης Λεωνίδας Θεοδωρίδης. «Γαϊδουρογάιδαροι!», συμπλήρωνε ο… σερίφης θεολόγος της Ζωσιμαίας Θωμάς Μπαϊρακτάρης, ο αποκαλούμενος «Κούνελος», ενώ άλλοι καθηγητές μάς έκαναν τη χαρακτηριστική χειρονομία που σήμαινε: «πάτε γυρεύοντας να τις φάτε»… Ενίοτε, το αίτημα γινόταν δεκτό: «Περάστε να αφήσετε τις τσάντες σας και συγκεντρωθείτε κατά τμήματα στο προαύλιο».
Στη Δροσιά, που τότε ήταν ένα απέραντο λιβάδι, παίζαμε μπάλα με τις ώρες. Στο τέλος, ιδρωμένοι και διψασμένοι κάναμε ουρές στο ταβερνάκι για ένα ποτήρι νερό. «Τώρα μάλιστα! Τα πιάσαμε τα λεφτά μας!», παρατηρούσε γελώντας ο Κόντης βλέποντας τις ορδές των τζαμπατζήδων να κατακλύζουν το μαγαζί του, ενώ οι καθηγητές μας έπιναν το καφεδάκι τους στην αυλή. Η σημερινή Δροσιά είναι πνιγμένη στο μπετόν και μόνο το ταβερνάκι του Κόντη παραμένει ίδιο και θυμίζει τα χρόνια των σχολικών εκδρομών μας.
