Γιάννινα, οδός Αβέρωφ, πριν 60-65 χρόνια. Το Χάνι του Καλογερόπουλου. Οινομαγειρείο κάτω, δωμάτια ύπνου επάνω, στάβλος-πάρκινγκ για τα άλογα και τα κάρα των πελατών στην πίσω πλευρά. Ήταν οι αγρότες που κατέβαιναν από τα χωριά τους να πουλήσουν τα προϊόντα τους και να κάνουν τις προμήθειές τους.
Στο χάνι με έστελνε ο παππούς όταν ήμουν νήπιο να του πάρω κρασί χύμα. Μου έδινε το άδειο μπουκάλι και ο μάγειρας μού το γέμιζε κοκκινέλι. Ο Καλογερόπουλος, καθισμένος στο τραπεζάκι-ταμείο, σημείωνε σε ένα μεγάλο τετράδιο τα πιάτα που σερβίριζαν τα γκαρσόνια στα τραπέζια: Μία πατσά, μία γίγαντες, ένα ορφανό από γιουβέτσι, κυπρίνος φούρνου, συκωτάκια, μισόκιλο ρετσίνα.
Στο δρόμο της επιστροφής, στο κατηφορικό δρομάκι δίπλα στη Μητρόπολη, κοίταγα συνωμοτικά γύρω μου να σιγουρευτώ πως δεν με βλέπει κανένας. Ύστερα έβγαζα την τάπα από το μπουκάλι και έπινα κρυφά μερικές γουλιές.
Έβλεπε μετά ο παππούς πως το μπουκάλι δεν ήταν γεμάτο μέχρι πάνω και τα έβαζε με τον Καλογερόπουλο:
– Μας κλέβει στο ζύγι! Θα πάω να του τα ψάλω!
ΘΩΜΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ
