Ο σκηνοθέτης Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο φωτογράφος Κώστας Μπαλάφας είχαν μια κοινή αγάπη: τη γιαννιώτικη ομίχλη. Που σήμερα εξ αιτίας της δεν έβλεπα να οδηγήσω. Ορατότης μηδέν!
Η φωτογραφία του Μπαλάφα μάς γυρίζει 60-70 χρόνια πίσω, στην καλυμμένη από ομίχλη οδό Κουντουριώτου. Ο Τηρητήρης (παρατσούκλι του Σωτήρη Παππά) μεταφέρει με τη χαμάλα του δέρματα από τα Ταμπάκικα.
Εικόνες σαν κι αυτή αντίκριζα κάθε πρωί στον δρόμο για το σχολειό. Χαμάλες, κάρα, παϊτόνια, ποδήλατα. Αραιά και πού και κανένα αυτοκίνητο.
Στην πιάτσα των ταξί, τα τζιπ του ’40 είχαν δώσει τη θέση τους στις αμερικάνικες λιμουζίνες του ’50. Οι πιο πολλοί, όμως, προτιμούσαν τα ταπεινά παϊτόνια, τα αμαξάκια με τα άλογα. Τα αυτοκίνητα τα θεωρούσαν πολυτέλεια: «Κοίτα! Αυτός μεγαλοπιάνεται! Νοίκιασε κούρσα!».
Το πρωινό σκηνικό συμπλήρωναν η χορταρού, που έφτανε με τα πόδια από τα γύρω χωριά κουβαλώντας στην πλάτη την πραμάτεια της, ο γαλατάς με τα γκιούμια κρεμασμένα στο ποδήλατό του, ο σαλεπιτζής, ο μανάβης με το γαϊδουράκι του, ο οδοκαθαριστής που καθάριζε με σκούπα και φαράσι.
Στη γειτονιά μου, τη Μητρόπολη, οδοκαθαριστής ήταν ο Ηλίας. Ένας Αρβανίτης με πολύ ιδιαίτερη προφορά και εμφάνιση, που έκανε δρόμους και πεζοδρόμια να αστράφτουν. Οι κοπριές που μάζευε δεν πήγαιναν χαμένες: Προμήθευε τη γειτόνισσά μας την κυρα-Ιουλία με φουσκί για τα λουλούδια της.
