Ατέλειωτες ήταν οι ουρές σε βιβλιοπωλεία και Ταχυδρομείο παραμονές Χριστουγέννων. Όλοι με κάρτες έστελναν τις ευχές τους μέχρι πριν 40-50 χρόνια: «Καλά Χριστούγεννα! Αίσιον και ευτυχές το νέον έτος!».
Τηλέφωνο διέθεταν ελάχιστα σπίτια. Όποιος αποφάσιζε να ευχηθεί σε συγγενή ή φίλο με υπεραστικό τηλεφώνημα, έμπαινε σε μεγάλη περιπέτεια. Του έστελνε τηλεγράφημα μια-δυο μέρες πριν και τον καλούσε να πάει στον ΟΤΕ της περιοχής του συγκεκριμένη μέρα και ώρα, πήγαινε κι ο ίδιος στον ΟΤΕ της δικής του περιοχής και περίμενε να τον φωνάξουν: «Ο κύριος τάδε να περάσει στον θάλαμο τρία!».
Αν είχες δικό σου τηλέφωνο, καλούσες το 215, το κέντρο υπεραστικών, έλεγες με ποιον θέλεις να μιλήσεις και περίμενες να σε συνδέσουν. Σε λίγο ξανάπαιρνες: «Δεσποινίς, τι γίνεται; Με ξεχάσατε!». «Μη βιάζεστε κύριε! Είναι φορτωμένες οι γραμμές!». Μετά από ώρες αναμονής, έχανες την υπομονή και ξέσπαγες στην τηλεφωνήτρια: «Δεσποινίς, ακυρώστε το! Δεν σκοπεύω να ξημερωθώ περιμένοντας!».
Τα αυτόματα τηλέφωνα ήταν ακόμα άπιαστο όνειρο, ενώ τα κινητά, το Ίντερνετ και τα Κοινωνικά Δίκτυα, επιστημονική φαντασία. Συχνά την τοποθέτηση τηλεφώνου τη ζητούσαν ως ρουσφέτι από βουλευτές!
Στη φωτογραφία του Δημήτρη Παπαδήμου από το Ελληνικό Λαογραφικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ), το Ταχυδρομείο γύρω στο 1965, όταν στεγαζόταν εκεί και ο ΟΤΕ αλλά και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Οι θάλαμοι για υπεραστικά τηλεφωνήματα και η υπηρεσία τηλεγραφημάτων λειτουργούσαν στο απέναντι κτήριο που τώρα στεγάζει φροντιστήρια, στην αρχή της οδού Μπότσαρη.
