Ατέλειωτες ήταν οι ουρές σε βιβλιοπωλεία και Ταχυδρομείο παραμονές Χριστουγέννων. Με κάρτες έστελναν τις ευχές τους οι πιο πολλοί μέχρι πριν 40-50 χρόνια: «Καλά Χριστούγεννα! Αίσιον και ευτυχές το νέον έτος!».
Κάποιοι προτιμούσαν τα τηλεφωνήματα, αν και τα σπίτια με τηλέφωνο ήταν μετρημένα στα δάχτυλα. Έμενες στην Αθήνα και ήθελες να ευχηθείς στους γονείς σου στα Γιάννινα; Πρόσκληση για συνδιάλεξη λεγόταν: Τους ειδοποιούσες με τηλεγράφημα να πάνε στον ΟΤΕ Ιωαννίνων συγκεκριμένη μέρα και ώρα, πήγαινες κι εσύ στον ΟΤΕ της περιοχής σου και περίμενες να σε φωνάξουν: «Ο κύριος τάδε να περάσει στον θάλαμο επτά!». Ολόκληρη περιπέτεια για κάτι που τώρα γίνεται με ένα κλικ.
Αν είχες δικό σου τηλέφωνο, καλούσες το 215, το κέντρο υπεραστικών, έλεγες με ποιον θέλεις να μιλήσεις και περίμενες να σε συνδέσουν. Σε λίγο ξανάπαιρνες: «Δεσποινίς, τι γίνεται; Με ξεχάσατε!». «Μη βιάζεστε κύριε! Είναι φορτωμένες οι γραμμές!». Μετά από ώρες αναμονής, έχανες την υπομονή και ξέσπαγες στην τηλεφωνήτρια: «Δεσποινίς, ακυρώστε το! Δεν σκοπεύω να ξημερωθώ περιμένοντας!».
Τα αυτόματα τηλέφωνα ήταν ακόμα άπιαστο όνειρο, ενώ τα κινητά, το Ίντερνετ και τα Κοινωνικά Δίκτυα, επιστημονική φαντασία. Συχνά την τοποθέτηση τηλεφώνου τη ζητούσαν ως ρουσφέτι από βουλευτές!
Στη φωτογραφία του Δημήτρη Παπαδήμου από το Ελληνικό Λαογραφικό και Ιστορικό Αρχείο (ΕΛΙΑ), το Ταχυδρομείο γύρω στο 1965, όταν στεγαζόταν εκεί και ο ΟΤΕ αλλά και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο. Οι θάλαμοι για υπεραστικά τηλεφωνήματα και η υπηρεσία τηλεγραφημάτων λειτουργούσαν στο απέναντι κτήριο που τώρα στεγάζει φροντιστήρια, στην αρχή της οδού Μπότσαρη.
Πριν την ίδρυση του ΟΤΕ και των ΕΛΤΑ, ο οργανισμός ήταν ενιαίος, λεγόταν ΤΤΤ (Τηλέγραφοι-Ταχυδρομεία-Τηλέφωνα) και τους υπαλλήλους του τους έλεγαν «τριατατικούς». Άκουγα μικρός σε κουβέντες των μεγάλων: «Τύχη-βουνό είχε αυτή η κοπέλα. Παντρεύτηκε τριατατικό!».
