Έγχρωμη φωτογραφία στην Ήπειρο το 1953; Πώς γίνεται;
Αυτή τη χρονιά ο πατέρας μου είναι δάσκαλος στο ορεινό ακριτικό χωριό Ποντικάτες Πωγωνίου. Έτσι τον πρώτο χρόνο της ζωής μου κάνω κι εγώ το… αγροτικό μου πάνω στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Λίγα μόλις μέτρα από τα συρματοπλέγματα και τους πάνοπλους φρουρούς τού Ενβέρ Χότζα.
Από το χωριό περνούν συχνά Αμερικάνοι της UNRRA (ΟΗΕ), που τα πρώτα μεταπολεμικά και μετεμφυλιακά χρόνια περιοδεύουν στην ελληνική ύπαιθρο και μοιράζουν τρόφιμα και ρούχα. Διαθέτουν φωτογραφική μηχανή με έγχρωμο φιλμ, άγνωστη πολυτέλεια στη φτωχή Ελλάδα.
Με στήνουν όρθιο σε μια καρέκλα, βάζουν κι έναν μαθητή τού πατέρα μου να με κρατάει διακριτικά να μη πέσω (φαίνονται τα πόδια του κάτω από την καρέκλα) και απαθανατίζουν το αξιοθέατο. Ευχαριστώ τους Αμερικάνους, που θα ‘λεγε κι ο Σημίτης.
Δεκαετία 1990. Ένας από αυτούς τους Αμερικάνους, ο Πολ, επισκέπτεται την Ελλάδα ως τουρίστας και συναντάει τον πατέρα μου. «Ρε δάσκαλε, του λέει, έρχομαι ξανά μετά από σαράντα χρόνια, στην Αμερική έχουμε αλλάξει δέκα προέδρους κι εδώ έχετε ακόμα τους ίδιους; Κοιτάω τα πρωτοσέλιδα στα περίπτερα και βλέπω τα ίδια πρόσωπα που έβλεπα και τότε: Καραμανλής και Βουγιουκλάκη!».
ΘΩΜΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ
