Του Θωμά Νούσια
Το Πολυτεχνείο δεν έριξε τη χούντα. Ήταν η αρχή του τέλους της αλλά δεν την ανέτρεψε. Τι πέτυχε ο ξεσηκωμός των εικοσάρηδων του ‘73; Ξέπλυνε την ντροπή ενός ολόκληρου λαού που ανέχτηκε αδιαμαρτύρητα τον εφτάχρονο εξευτελισμό. Ενός λαού ραγιά που -με ελάχιστες εξαιρέσεις- συμβιβάστηκε, βολεύτηκε, χειροκρότησε, έκανε την πάπια.
Οι εικοσάρηδες τού ’73 επιβεβαίωσαν ότι την ιστορία τη γράφουν οι εξαιρέσεις. Οι λίγοι πάνε τον κόσμο μπροστά. Αυτοί προηγούνται και η μάζα ακολουθεί.
Μισό αιώνα μετά την πτώση της δικτατορίας, η δημοκρατία βρίσκεται και πάλι στο απόσπασμα. Στρατιωτικό πραξικόπημα τότε, κοινοβουλευτικά, συνταγματικά και δικαστικά πραξικοπήματα σήμερα. Χούντα των συνταγματαρχών την επταετία 1967-74, χούντες και μαφίες πολιτικές, οικονομικές και όχι μόνο το 2022. Μεγάλες και μικρές. Πανελλαδικές και τοπικές. Βαθιά διαβρωμένες από τη διαφθορά οι τρεις εξουσίες-πυλώνες της δημοκρατίας (Εκτελεστική, Νομοθετική, Δικαστική), εξαγορασμένη και ανυπόληπτη η λεγόμενη τέταρτη, τα ΜΜΕ.
Και ο λαός τι κάνει; Ό,τι έκανε και στη χούντα του Παπαδόπουλου. Σφυρίζει αδιάφορα μπροστά στη σήψη που εξελίσσεται σε θανατηφόρα γάγγραινα. Οι πολίτες στηρίζουν με την ψήφο και την ανοχή τους τις συμμορίες που λεηλατούν τη χώρα σαν στρατός κατοχής. Και πιστεύουν ότι για τις συμφορές μας φταίνε… οι εξωγήινοι. Σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω. Ραγιάδες. Μνήμη χρυσόψαρου και άι κιου ραδικιού. Η απόλυτη παρακμή.
Μόνη μας ελπίδα, ένα νέο Πολυτεχνείο. Ένας ξεσηκωμός που θα μας βγάλει από το τέλμα. Χωρίς καταλήψεις, ντουντούκες και πανό αυτή τη φορά. Είναι περιττά. Οι σημερινοί εικοσάρηδες διαθέτουν σύγχρονα όπλα, όπως η ψηφιακή τεχνολογία. Πάνω απ’ όλα, όμως, διαθέτουν το μεγάλο προνόμιο τής ηλικίας τους: Μπορούν να οργίζονται και να επαναστατούν.
