Η γειτονιά μου πριν κάμποσες δεκαετίες. Τα σπίτια μας έβλεπαν στον κήπο της Μητρόπολης. Στην πίσω πλευρά είχαν ατέλειωτους κήπους, ολάνθιστους αυτή την εποχή και γεμάτους κερασιές, δαμασκηνιές, κυδωνιές, κουμπλιές (κορομηλιές).
Δεν υπήρχε σπίτι χωρίς κήπο και κήπος χωρίς κουμπλιά. Οι μανάδες μάς φώναζαν να μη τρώμε τα κούμπλα άγουρα γιατί θα μας πιάσει κόψιμο, ο πραγματικός λόγος, όμως, ήταν άλλος: ‘Ηθελαν να τα κάνουν γλυκό.
Τα καθάριζαν και τα βούταγαν στον ασβέστη για να σφίξουν, να μη διαλυθούν στο βράσιμο και να γίνουν τραγανά. Με το που έμπαινε επισκέπτης, έβγαζαν αμέσως να τον κεράσουν γλυκό κούμπλο σε σκαλιστό ασημένιο δίσκο με κεντητό σεμεδάκι. Και νερό παγωμένο από το πηγάδι.
Όλα τα σπίτια είχαν δροσερά χαγιάτια, αυλές και μπαξέδες για το καλοκαίρι αλλά και ζεστά χειμωνιάτικα δωμάτια. Διέθεταν την τέλεια θερμομόνωση: βαριά εσωτερικά κεπέγκια στα πεταχτά παράθυρα, χοντρούς πέτρινους τοίχους και κεραμοσκεπή με σοφίτα, όπου ανεβαίναμε από σκάλα που άρχιζε μέσα από τον μουσανταρά (εντοιχισμένη ντουλάπα-δωμάτιο). Τα καλοκαίρια μεταφέραμε το καθιστικό και την τραπεζαρία στο μεγάλο χωλ-χαγιάτι.
Η φωτογραφία της οδού Γερβασίου είναι από το βιβλίο του Τάσου Παπασταύρου «Ιωαννίνων Εγκώμιον». Στο πρώτο σπίτι δεξιά, που μόλις διακρίνεται, έμενε για πολλά χρόνια με ενοίκιο ο καθηγητής της Ζωσιμαίας, λογοτέχνης και ευεργέτης της πόλης μας, Αρσένης Γεροντικός.
Τα σπίτια της φωτογραφίας η Εφορεία Νεωτέρων Μνημείων τα έκρινε διατηρητέα. Τα δύο διατηρητέα δεξιά κατέρρευσαν εντελώς και υπάρχουν μόνο στις φωτογραφίες, ενώ σύντομα θα καταρρεύσει κι αυτό με τα καφέ παντζούρια που ρημάζει ακατοίκητο.
Τα διατηρητέα πολιτισμικά μνημεία απαγορεύεται να τα γκρεμίσεις να τα κάνεις πολυκατοικία, επιτρέπεται ωστόσο να τα αφήσεις να γκρεμιστούν από μόνα τους. Η αναστήλωση ενός τέτοιου σπιτιού κοστίζει μια περιουσία αλλά ούτε η πολιτεία νοιάζεται ούτε ο Δήμος: «Είσαι ιδιοκτήτης διατηρητέου; Άστο να πέσει!». Πολιτισμός είναι μόνο οι φιέστες και τα πανηγύρια.
