Του ΘΩΜΑ ΝΟΥΣΙΑ
Το «πού είσαι Παπαδόπουλε» το ακούσαμε πάλι σήμερα από ουκ ολίγους. Μνήμη χρυσόψαρου και «άι κιου» ραδικιού ο «σοφός» λαός.
Οι ξερόλες δεν σηκώνουν αντιρρήσεις: «Τότε η Ελλάδα ήταν παράδεισος. Δεν υπήρχε διαπλοκή και διαφθορά, δεν είχαμε τους πολιτικούς που κλέβουν. Τρώγαμε με χρυσά κουτάλια». Τρώγαμε ή έτρωγαν; Τα 400 εκατομμύρια για το «Τάμα τού έθνους» που έκαναν φτερά τα έχει κανένας ακουστά; Τα μεγάλα δημόσια έργα που αναλάμβαναν με απευθείας αναθέσεις οι Παττακογαμπροί; Αλήθεια, η δεύτερη χούντα, τού Ιωαννίδη, ποιους έστελνε στη φυλακή για σκάνδαλα; Το όνομα «Μπαλόπουλος» μήπως λέει κάτι;
«Φτωχοί και τίμιοι αξιωματικοί οι δικτάτορες, πέθαναν στην ψάθα». Αλήθεια! Γι’ αυτό ο Παπαδόπουλος ζούσε έξι χρόνια σαν μαχαραγιάς στη βίλα του Ωνάση στο Λαγονήσι χωρίς να πληρώνει δεκάρα τσακιστή. Από την πολλή εντιμότητα. Καθυστέρησε μια φορά να κάνει την αλλαγή νόμου που του ζήτησε ο κροίσος και έλαβε μήνυμα-τελεσίγραφο: «Άδειασέ μου τη βίλα, τη χρειάζομαι». Έσπευσε φυσικά να ικανοποιήσει αμέσως την απαίτηση-διαταγή και παρέμεινε στη βίλα.
«Δεν είχαμε όμως ανεργία». Δεν είχαμε. Η ξενιτιά και τα ανά τον κόσμο σκλαβοπάζαρα να είναι καλά!
«Η οικονομία μας ήταν στα πάνω της». Και το δημόσιο χρέος επίσης. Από 37,8 δισ. πήγε 87,5 δισ., με το εμπορικό έλλειμμα να πενταπλασιάζεται, την εξαγωγή αγροτικών προϊόντων να μειώνεται 25ο/ο, τον πληθωρισμό να καλπάζει και τους πραγματικούς μισθούς τών εργαζομένων να μειώνονται 4ο/ο. Εκτός του πρωθυπουργικού μισθού. Αυτός διπλασιάστηκε! Ενώ η αντιμετώπιση τής φτώχειας περιορίστηκε στη διαγραφή τών αγροτικών χρεών.
«Η χούντα δεν θα ξεπουλούσε ποτέ τη Μακεδονία». Σοβαρά; Και τη μισή Κύπρο ποιος την παρέδωσε στους Τούρκους;
«Τότε είχαμε ποιότητα ζωής, ζούσαμε σε ανθρώπινες πόλεις, κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα». Στην εγκληματικότητα τα πράγματα ήταν λιγότερο σύνθετα, πράγματι. Δεν είχαν έρθει ακόμα τα πάνω κάτω στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή και την ευρύτερη περιοχή, δεν είχε γίνει η έκρηξη στο μεταναστευτικό κύμα, δεν είχαν συγκεντρωθεί και όλοι οι κάτοικοι τής χώρας στα αστικά κέντρα. Ποια ποιότητα ζωής, ωστόσο, όταν η καταστροφή του περιβάλλοντος, οι τσιμεντουπόλεις και τα κτήρια-τέρατα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα «επιτεύγματα» της επταετίας;
Για Δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, ελεύθερη έκφραση, αξιοπρέπεια, πολιτισμό, δεν έχει νόημα να μιλήσουμε στους νοσταλγούς της τυραννίας, δεν θα συνεννοηθούμε. Κάποιοι άνθρωποι έχουν στο αίμα τους τον ραγιαδισμό. Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αξίες στη ζωή μας, δεν πήραμε την ίδια παιδεία από την οικογένεια και τους δασκάλους μας.
Στα υπαρκτά εκφυλιστικά φαινόμενα της δημοκρατίας μας, λύση δεν μπορεί να είναι ο φασισμός, το «πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι», αλλά η δική μας μηδενική ανοχή, η παιδεία, οι υπεύθυνοι και ενεργοί πολίτες.
