Ποδηλατάδα στα Γιάννινα το 1929. Ποδηλάτισσα η Φωτεινή Νούσια-Αβάζου (αδερφή του πατέρα μου).
Η πόλη μας έχειμακρά παράδοση στη χρήση του ποδηλάτου ως μέσου μεταφοράς, ψυχαγωγίας και άθλησης. Από την απελευθέρωση του 1913 υπήρχαν ήδη δύο ενοικιαστές ποδηλάτων και ένας επιδιορθωτής, όπως μας πληροφορεί επαγγελματικός οδηγός της εποχής. Το 1925, η εφημερίδα «Ήπειρος» του Γ. Χατζή Πελερέν καλεί τις αρχές να παρέμβουν γιατί, όπως γράφει, η οδός Σουλίου, ο κεντρικότερος δρόμος της πόλης, κατάντησε απέραντο ποδηλατοδρόμιο και κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα και η ζωή των διερχόμενων!
Τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, τα μαγαζιά πώλησης, ενοικίασης και επισκευής δικύκλων αυξάνονται και πληθύνονται: Θανάσης Υφαντής στην Παύλου Μελά, Δερέκας και Γρίβας στη Βηλαρά, Μπουγάς στη Μουλαϊμίδου, Τσακμάκης στην Παπάζογλου, Αποστόλης Μάτης στην 28ης Οκτωβρίου και μετά στη Τζαβέλα, Παπαχρήστος στην Καλούτσιανη, Γιώργος Στεφάνου στη Φιλίτη και μετά στη Σκουφά, ο αδερφός του ο Άλκης στη Ζάππα και ο ανιψιός τους ο Ναπολέων Κυριαζής στην Καλλάρη. Οι μάρκες ποδηλάτων που κυριαρχούσαν ήταν Bismarck και Raleigh.
Το 1966 νοίκιαζα ποδήλατο από τον Γιώργο Στεφάνου, 7 δραχμές την ώρα. Μετά απέκτησα δικό μου, ένα ESKA, και το 1971, μαθητής γυμνασίου, βρέθηκα κατηγορούμενος στο Πταισματοδικείο Ιωαννίνων. Το έγκλημά μου, βαρύ: κυκλοφορούσα με το ποδήλατό μου χωρίς πινακίδες και άδεια κυκλοφορίας! Ο πταισματοδίκης, όμως, με αθώωσε γιατί ήταν φίλος του πατέρα μου! Παραδικαστικά κυκλώματα…
