Ο ιός της ανοησίας
Ο οδηγός που περνάει με κόκκινο, πάει φυλακή. Ως εν δυνάμει δολοφόνος. Δεν λέμε «ηλίθιος, άστον, μη δίνεις σημασία». Γι’ αυτόν που δεν τηρεί τα μέτρα προστασίας από τον κορωνοϊό, που σκορπάει τον θάνατο, γιατί να μην ισχύει το ίδιο;
Τέσσερις, βασικά, οι κατηγορίες των απείθαρχων:
1. Οι «ψεκασμένοι». Έχουν πεισθεί ότι δεν υπάρχει πανδημία, ότι τη μάσκα την επιβάλλουν για να μας ελέγχουν, ότι όλα αυτά είναι σχέδιο του Σόρος, του Γκέιτς, της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, των Εβραίων (γίνεται σενάριο συνωμοσίας χωρίς Εβραίους;). Ότι μέσα στις μάσκες κρύβονται τσιπάκια και ο «666» αυτοπροσώπως. Μυαλό κοκόρου. Αλήθεια, αφού δεν μας ψεκάζουν πώς προέκυψαν τόσοι ψεκασμένοι;
2. Οι «έλα μωρέ τώρα που θα κολλήσεις στο μπιτσόμπαρο, στο εκκλησάκι που γιορτάζει, στην ουρά του ΑΤΜ, στο λεωφορείο, στο καράβι. Δεν κολλάει εκεί, άκου με που σου λέω». Άλλοι κοκορόμυαλοι.
3. Οι «σιγά μην εφαρμόσουμε κι εμείς τα μέτρα». Κυβέρνηση, πολυεθνικές, επιχειρηματίες του τουρισμού, της ψυχαγωγίας, της εστίασης, πλοιοκτήτες, αεροπορικές εταιρείες, υπεύθυνοι ναών. Για να μη χάσουν έσοδα, λένε. Ενώ αν δεν προσέξουμε και γίνουμε όπως ήταν η Ιταλία την Άνοιξη, θα κολυμπούν στο χρήμα.
4. Οι αδιάφοροι και οι ανίκανοι. Όσοι υπουργοί, διευθυντές υπηρεσιών, αστυνομικοί, αδυνατούν να ελέγξουν την κατάσταση γιατί περί άλλα τυρβάζουν και γιατί δεν είναι σε θέση να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα.
Δημόσιος κίνδυνος ο απείθαρχος κάθε κατηγορίας και ως τέτοιος θα πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η επιείκεια και η κατανόηση λειτουργούν ως συνέργεια, με τις ανθρώπινες ζωές δεν παίζουμε. Φύσει αδύνατος ο διάλογος με τους ψεκασμένους. Δεν μιλάμε την ίδια γλώσσα, δεν είμαστε από τον ίδιο πλανήτη, δεν πρόκειται να τους πείσουμε, δεν υπάρχει λόγος να ματαιοπονούμε, να εκνευριζόμαστε, να χαλάμε τις καρδιές μας.
Μόνη λύση, τα δρακόντεια μέτρα, οι συστηματικοί έλεγχοι, οι ποινές που τσούζουν και καθιστούν ασύμφορη την ανυπακοή. Δεν τιμωρείται η άλλη άποψη, μόνο οι ολέθριες πράξεις. Δεν είναι εκδικητική μανία αλλά στοιχειώδης άμυνα. Πίστευε ό,τι θέλεις, αλλά δεν σου επιτρέπω να βάζεις τη ζωή μου σε κίνδυνο. Τα δικαιώματα του ενός τελειώνουν εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του άλλου. Το αυτονόητο δηλαδή. Ποιον άλλον τρόπο έχει η κοινωνία να προστατευθεί από τις δύο πανδημίες, του κορωνοϊού και της βλακείας;
Η πρώτη θα υποχωρήσει αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, αφού καμιά πανδημία δεν έμεινε για πάντα. Η δεύτερη μάστιγα θα εξακολουθήσει να μας ταλανίζει, να προκαλεί καταστροφές και δυστυχία. Για τον ιό της ανοησίας δεν θα βρεθεί ποτέ εμβόλιο. Θωμάς Νούσιας