Αφιερωμένο στην υφυπουργό Δόμνα Μιχαηλίδου και τις φαεινές ιδέες της.
Τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος στη Μπαλντούμα Ιωαννίνων. Για να πάνε σχολειό τα παιδιά περπάταγαν πολλά χιλιόμετρα και διέσχιζαν βουνά και λαγκάδια. Στα σπίτια τους δεν είχαν ρολόγια, το σχολικό κουδούνι δεν ακουγόταν μακριά και ο πατέρας μου είχε βρει έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να τα ξυπνάει κάθε πρωί.
Στο πικάπ και τα μεγάφωνα, δώρα της UNRRA, έβαζε το σαρανταπεντάρι δισκάκι με τη «Μυρτιά» του Μίκη και του Γκάτσου και αντιλαλούσε στα βουνά η φωνή της Γιοβάννας: «Στα παραθύρια τα πλατιά, χαμογελούσε μια μυρτιά…». Μέχρι τον Απρίλιο του 1967 που έγινε η δικτατορία και απαγορεύτηκαν τα τραγούδια του Μίκη.
1960. Στον δρόμο για το σχολειό. Φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα κάπου στα Γιάννινα. Κοντοκουρεμένα αγόρια, κορίτσια με κοτσιδάκια και μαντίλια, μαθητικές τσάντες από δέρμα ή μουσαμά, χοντρά χιλιομπαλωμένα παπούτσια ή λαστιχένιες γαλότσες για τις βροχές και τα χιόνια, πανωφόρια από μεταποιημένα παλιά ρούχα των γονιών.
ΘΩΜΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ
