Στα βαρελάδικα, από το Κουρμανιό μέχρι τη Σκάλα, λειτουργούσε τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 καθημερινά η μεγαλύτερη λαϊκή αγορά. Στις παράγκες δίπλα στα τείχη του Κάστρου έβρισκες οπωροκηπευτικά, ψάρια και ό,τι άλλο έφερναν οι παραγωγοί από τα χωριά του λεκανοπεδίου με βάρκες, «σούστες» (καρότσες με άλογα) και ελάχιστοι με αυτοκίνητα.
Οι μανάβηδες συναγωνίζονταν ποιος θα διαλαλήσει πιο πρωτότυπα και εκκωφαντικά την πραμάτεια του: «Σήμερα δεν πουλάω, χαρίζω!». «Αν βρεις πεπόνι που δεν είναι μέλι, εγώ θα σκίσω τα πτυχία μου»! Από τις φωνές, μέχρι το μεσημέρι έκλεινε ο λαιμός τους και συνέχιζαν ψιθυριστά τη διαφήμιση των προϊόντων τους ώσπου να ξεπουλήσουν.
Δεν έλειπαν και τα παζάρια: «Τέτοιες ντομάτες δεν θα βρεις πουθενά!». «Σίγουρα! Μισοσάπιες και φωτιά και λάβρα μόνο εσύ πουλάς. Μου τις αφήνεις στη μισή τιμή ή να πάω παρακάτω;».
Η Λαϊκή το 1971 μεταφέρθηκε στη Σκάλα και τα Ταμπάκικα και λίγο αργότερα δημιουργήθηκαν οι νέες Λαϊκές στην Αγίας Μαρίνας και την Ανεξαρτησίας.
